Beatyfikowany w 1980 r., a kanonizowany w 2004 r. przez polskiego Papieża ksiądz Alojzy Orione był wielkim przyjacielem naszej Ojczyzny. Mawiał nawet, że gdyby nie narodził się Włochem, to chciałby być Polakiem. Dlaczego tak bardzo upodobał sobie właśnie nasz kraj?
Pochodził z Pontecurone (Piemont), gdzie przyszedł na świat 23 czerwca 1872 r. Był jednym z czterech synów Karoliny i Wiktoryna Orione. Od najmłodszych lat pomagał ojcu, który był brukarzem, w układaniu kamieni na drogach. Jako trzynastolatek wstąpił do franciszkanów, ale zachorował na płuca i musiał powrócić do domu. Zrządzeniem Opatrzności znalazł się w oratorium nieopodal Turynu, gdzie poznał św. Jana Bosco, który został jego mistrzem duchowym i spowiednikiem. Kiedy w 1888 r. ks. Bosco poważnie zapadł na zdrowiu, ks. Alojzy ofiarował swe życie w intencji jego uzdrowienia. W następnym roku wstąpił do salezjanów, a święcenia kapłańskie przyjął w 1895 r.
Nigdy nie ukrywał podziwu dla „szlachetnego i heroicznego narodu polskiego”. Wysoko cenił również naszą miłość do Matki Bożej oraz wierność Kościołowi i Ojcu Świętemu. Po wybuchu II wojny światowej wymownym świadectwem umiłowania Polski było zawieszenie przez ks. Orione nad swoim łóżkiem wielkiej, biało-czerwonej flagi. A było to w Tortonie, w Domu Macierzystym Synów Boskiej Opatrzności, zgromadzenia zakonnego, którego był założycielem. Utworzył również żeńską wspólnotę zakonną Małych Misjonarek Miłosierdzia. Zmarł w 1940 r.