MODLITWA POWSZECHNA – ma miejsce na zakończenie liturgii słowa, jako odpowiedź zgromadzenia na usłyszane Słowo Boże. Jest modlitwą wstawienniczą obejmującą wszystkich ludzi na świecie (stąd nazwa powszechna). Dawniej przed jej rozpoczęciem wychodzili z kościoła katechumeni (osoby przygotowujące się do przyjęcia chrztu), stąd inna nazwa: modlitwa wiernych. Wstęp (zachęta skierowana do zgromadzonych) i zakończenie modlitwy (skierowane do Boga) należy do celebransa, poszczególne wezwania mogą czytać wierni. Wezwanie modlitwy składa się z podania osoby (grupy osób), za którą się modlimy, dobra, o które błagamy Boga i wspólnej aklamacji (najczęściej: „Ciebie prosimy, wysłuchaj nas Panie”). Treść powinna nawiązywać do czytań mszalnych, ponadto zawsze należy uwzględnić następujące intencje:
– za Kościół
– za rządzących i o zbawienie całego świata
– za doświadczonych trudnościami
– za miejscową wspólnotę
W modlitwę powszechną wplata się również intencje okolicznościowe – odnoszące się do intencji Mszy św., sprawowanego sakramentu itp. Modlitwa powszechna spontaniczna jest praktykowana w mniejszych wspólnotach, gdzie każdy może na głos wypowiedzieć osobistą intencję, którą następnie polecają Bogu wszyscy zgromadzeni na liturgii.