Od roku 1957 jedna z sióstr z Domu Zgromadzenia Służebniczek Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Maryi Panny w Aleksandrowie Kujawskim zaczęła uczyć w miejscowej Szkole Podstawowej nr 1. Inne siostry pracowały w utworzonym przy kościele parafialnym Przemienienia Pańskiego punkcie katechetycznym dla dzieci przedszkolnych oraz pełniły inne posługi w kościele. Pracy sióstr towarzyszyło błogosławieństwo biskupa włocławskiego Antoniego Pawłowskiego: "Na starania i prace podejmowane w trosce o duchowe dobro ludzi, a zwłaszcza na trudy związane z wychowaniem dzieci najmłodszych, z serca udzielam pasterskiego błogosławieństwa" (25 maja 1959 r.).
Siostry, trwając w duchowej jedności z przełożonymi wyższymi, modlącymi się na Jasnej Górze pod przewodnictwem Prymasa Polski kard. Stefana Wyszyńskiego, 11 listopada 1961 r. złożyły przyrzeczenie przed Jezusem Eucharystycznym, że za przykładem św. Jana wezmą Matkę Bożą "do siebie" i dołożą starań, by uczyniły tak wszystkie polskie rodziny, czyniąc Ją Królową swych ognisk rodzinnych. Podczas obrad Soboru Watykańskiego II odmawiały Różaniec w intencji jedności powszechnej Kościoła. Zakładały tę jedność w swoich sercach i w środowisku, praktykowały umartwienia, otaczały opieką biednych i chorych w parafii, brały udział w nabożeństwach soborowych. Owoce ich modlitw i starań były widoczne: 20-letnia Teresa Pawlak przyjęła Pierwszą Komunię Świętą. Przyjęło ją również ośmioro dzieci upośledzonych umysłowo. Siostry zachęcały dzieci i dorosłych do Soborowych Czynów Dobroci. Nie brakowało śladów ich uczestnictwa w życiu Kościoła diecezjalnego podczas obchodów uroczystości milenijnych w katedrze włocławskiej.
Gdy pozbawiono zgromadzenie możliwości pracy oświatowej, wywłaszczono je z własności, siostry nie porzuciły służby mieszkańcom Aleksandrowa. W klimacie zmieniających się struktur i polityki tworzyły bogatą historię swego domu. I właśnie wtedy, gdy przypadło im żyć "cicho i pokornie", przez swoją charyzmatyczną obecność i modlitwę uczyniły chyba najwięcej dla ludzkich sumień.
Ósmego grudnia 1965 r. nastąpił akt oddania Domu Zakonnego w Aleksandrowie Kujawskim w macierzyńską niewolę Maryi za wolność Kościoła. Rok później, 14 kwietnia, siostry wraz z całym Kościołem dziękowały Bogu za tysiąclecie chrztu Polski, a 3 maja 1966 r. uczestniczyły w zawierzeniu narodu polskiego Matce Bożej. Od 1972 r. katechizowały dzieci z Aleksandrowa Kujawskiego i z sąsiedniej parafii Raciążek. Przygotowywały wiernych do przyjmowania sakramentów, prowadziły pracę charytatywną. Szóstego września 1975 r. uczestniczyły w uroczystości nawiedzenia parafii przez Matkę Bożą Jasnogórską w Jej cudownym obrazie. W 1978 r. kaplica domu sióstr otrzymała nowy wystrój, zaprojektowany przez urszulankę z Pniew, s. Małgorzatę Majerską. Kaplicę tę, tabernakulum i figurę Matki Bożej poświęcił 7 grudnia 1978 r. bp Jan Zaręba, a 1 listopada poświęcenia stacji Drogi krzyżowej dokonał proboszcz ks. Marian Mielczarek.
W 1980 r. obchodzony był złoty jubileusz istnienia domu aleksandrowskiego. Musiało jeszcze upłynąć 14 lat, by pod opiekę sióstr powróciło przedszkole, zlikwidowane przez władze komunistyczne. Otwarte zostało 1 września 1994 r., jako Przedszkole im. Edmunda Bojanowskiego. Na początku uczęszczało doń trzynaścioro dzieci, ale z każdym rokiem ich liczba wzrastała. Obecnie apostolstwo modlitwy i działalność opiekuńcza, wychowawcza i dydaktyczna stanowią podstawowe dzieło apostolskiego oddziaływania wspólnoty na dzieci, ich rodziny i tych, do których siostry są posyłane.
Trzynastego czerwca 1999 r. Papież Jan Paweł II beatyfikował Edmunda Bojanowskiego: heroicznego świadka Ewangelii, męża żywej wiary, modlitwy i głębokiego zjednoczenia z Bogiem, nieustannej służby człowiekowi, odważnego sługę, który umiał jednoczyć wielu wokół dobra. Siostry wkładają całe serce w to, by jak najlepiej realizować przekazany charyzmat założyciela.
Opracowała