Jak rozumieć formalną zasadę życia, pierwiastek życiowy?
Życie przyrodzone człowieka jest życiem rozumnym. Bez tej rozumności trudno byłoby mówić o człowieku w pełnym tego słowa znaczeniu. Przez analogię możemy powiedzieć, że życie nadprzyrodzone opiera się na łasce uświęcającej, która stanowi fundament życia duchowego. Bez niej trudno mówić o życiu nadprzyrodzonym. Łaska uświęcająca jest ową formalną zasadą życia, pierwiastkiem życiowym, którego Bóg udziela człowiekowi, by w ogóle mógł uczestniczyć w Jego życiu.
Czym są władze w organizmie duchowym?
Stosując analogię do życia przyrodzonego, można powiedzieć, iż aby człowiek mógł rozwijać swoją mądrość , potrzebuje odpowiednich władz (rozumu i woli), zatem i organizm duchowy, aby mógł współdziałać z łaską uświęcającą, został wyposażony w odpowiednie władze. Łaska uświęcająca doskonali istotę duszy, ale do działania człowiek potrzebuje stosownych władz, które otrzymuje wraz z nią. Są nimi cnoty wlane oraz dary Ducha Świętego.
Jak zdefiniować czyny?
W życiu przyrodzonym o istnieniu odpowiednich władz wiemy z ich działania. Analogicznie jest w życiu duchowym. Władze nadprzyrodzone domagają się czynów, które przekraczałyby naturalny poziom życia człowieka. Do ich wykonywania człowiek potrzebuje tzw. łask uczynkowych, które obok łaski uświęcającej, cnót wlanych i darów Ducha Świętego stanowią nadprzyrodzone wyposażenie człowieka, czyli tzw. organizm duchowy.
Czym jest łaska uświęcająca i jaka jest jej rola w życiu duchowym?
Łaska jest dla człowieka darem, zresztą w niczym przez niego niezasłużonym. Dokonuje uświęcenia, to znaczy pozwala człowiekowi uczestniczyć w życiu samego Boga. Łaska uświęcająca to nie jest "coś", ale "Ktoś", czyli sam Bóg, który udziela się człowiekowi. Jeśli ktoś trwa w łasce uświęcającej, to oznacza, że przebywa w uświęcającej obecności Boga i Jego oddziaływania. Wówczas wszystko, co czyni, nawet nie myśląc o tym, ma wartość nadprzyrodzoną, czyli zasługującą na życie wieczne. A utracenie łaski uświęcającej to zignorowanie Boga, odwrócenie się od Niego, duchowa śmierć (czyli tragedia grzechu śmiertelnego). Jeżeli ktoś umarł duchowo ("utracił" łaskę uświęcającą), nie może wzrastać, czyli świadomie dążyć do Boga. Stąd mówimy, iż łaska uświęcająca stanowi podstawę życia duchowego człowieka.