Św. Kamil de Lellis - 14 lipca

Urodził się 25 maja 1550 r. w Bucchianico, miejscowości należącej do królestwa Neapolu, jako syn pułkownika Jana de Lellis oraz pobożnej Kamili Compelli. Matka przeżyła przed śmiercią wizję mistyczną, w której ujrzała syna z krzyżem na piersiach, otoczonego dziećmi. Przeraziła się, bo uznała, że wejdzie on na zbójecką drogę i skończy na szubienicy!
Niebawem zmarł także ojciec i Kamil został sam. Zawadiacki styl życia zawiódł go w szpony hazardu: został najemnikiem, swój żołd trwonił na grę w karty i kości, aż wkrótce pozbył się oszczędności, miecza, płaszcza i ostatniej koszuli. Ropiejąca rana nogi sprawiła, że przyjęto go do rzymskiego szpitala św. Jakuba; potem - w nadziei na zarobek - podjął obowiązki pielęgniarza. Zaniedbywał je jednak i wymykał się nad Tybr, aby brać udział w grach hazardowych z przewoźnikami. Kiedy jednak pod jego poduszką znaleziono karty do gry uznano, że nie ma predyspozycji do opieki nad chorymi. Zaczął się wtedy tułać po Italii, a w końcu brak pieniędzy zmusił tego dwumetrowego osiłka do żebraniny. Tak właśnie ujrzał go tajemniczy nieznajomy, który wyjednał mu pracę robotnika w klasztorze kapucynów.
2 lutego 1576 r., po przełomie duchowym, postanowił odmienić swoje życie i zaczął zmagać się ze swoją trudną naturą; jego spowiednikiem został św. Filip Nereusz. Po licznych zakrętach życia powierzono mu administrowanie szpitala. Dobrze znał realia służby zdrowia, toteż podjął się reformy szpitalnictwa, pozyskując dla swego dzieła grono współpracowników, z których utworzył później wspólnotę Kanoników Regularnych Posługujących Chorym. Przyjął święcenia kapłańskie i stanął na czele kamilianów, noszących na habitach krzyż w kształcie miecza. Zmarł w 1614 r., w 1746 r. został kanonizowany, a niebawem ogłoszono go patronem pielęgniarzy, chorych i szpitali.