Ojcze! Ty ukształtowałeś matczyną dłoń, która służy maleństwu. Ja przyszedłem już do gotowego. Ta dłoń pierwsza mnie wyczuła, pierwsza mnie dotknęła, pierwsza rozpoznała i pospieszyła mi z pomocą, którą Ty chciałeś mi okazać na ziemi. Jest ona doskonałym i czułym narzędziem Twej ojcowskiej dłoni. Wszystko, czegokolwiek doznałem od tej macierzyńskiej dłoni, jest Twoją ojcowską służbą człowiekowi. Jak cudowna to dłoń! Przedziwnie delikatna i przemądrze przystosowana do każdej posługi; wyczulona i gotowa osłonić za każdą cenę. A tak czysta, że niczym nie zbrudzi, wszystko omyje. Czy mogłeś, Ojcze, dać mi lepszą pomoc, niż w tej wydłużonej dłoni Twej ojcowskiej opatrzności, która palcami mej Matki dosięga aż do moich stóp? Przez nie otarłeś pierwszą łzę moją, przez nie omyłeś mnie z krwi narodzenia, przez nie podsunąłeś mi pierwszy pokarm, przez nie oddałeś mi pierwszy uścisk, przez nie dźwigałeś do pierwszego pocałunku.
Jak wielka szkoda, że moje Betlejem tak krótko trwało! Ale chociaż wyrosłem z kołyski, nie przestałem być dzieckiem. Odnawiam nieustannie „młodość moją” w ramionach Matki Kościoła, który każe mi zginać kolana trzykroć dziennie, gdy budzi sercem dzwonu: „A Słowo ciałem się stało i mieszkało między nami”.
Skłaniam swą głowę przed najlepszą Matką najwspanialszego Syna i wołam: „Okaż, że jesteś Matką”. Z mojej Kalwarii nieustannie woła „Narodzony z Niewiasty”: Oto Matka Twoja! Ona to oddała mi pierwszą przysługę, gdy Matkę moją, zapatrzoną w Jej oblicze, nauczyła macierzyńskiej miłości do dziecięcia.
Dziękuję Ci, Ojcze, za Matkę Syna Twego. Gdy widzę Ją, wierzę jeszcze głębiej i mocniej, że jesteś Ojcem, najlepszym, najczulszym, jedynym, prawdziwym.