Wydaje się, że jedno i drugie tłumaczenie jest na tyle ciekawe i na tyle ważne, że można by poświęcić im dużo więcej miejsca: zwłaszcza że przeżywamy właśnie w Kościele w Polsce dziesiątą już Niedzielę Biblijną. Zdecydowaliśmy inaczej. Owszem – ważne są nowe tłumaczenia, ważniejsze jednak jest to, żebyśmy z Biblii chcieli korzystać.
Hasłem tegorocznej Niedzieli Biblijnej jest wezwanie: „Weźmijcie Pismo Święte – weźmijcie Ducha Świętego”. Dlatego i my mówimy: weźcie. Weźmy, czytajmy, nie bójmy się!
Moglibyśmy o Piśmie Świętym pisać mądre artykuły: o interpretacjach, o teologii, o duchowości. Moglibyśmy, ale to wszystko niewiele będzie warte, jeśli najpierw nie zaczniemy go czytać. To dlatego zamiast wielkiej teologii proponujemy skorzystanie z kilku rad: jak zaprzyjaźnić się ze swoim egzemplarzem Biblii, jak zaprzyjaźnić z nim swoje dzieci i jak się nie bać tego wszystkiego, co wydaje się w Piśmie Świętym trudne. Władysław Kopaliński pisał, że Biblia jest najintensywniej cytowanym, choć najmniej czytanym bestsellerem świata. Trochę to wstyd dla nas, chrześcijan – ale zamiast narzekać, weźmy do ręki proste narzędzia.
Do okładkowego tematu o kazaniach sami podchodziliśmy z pewną nieufnością: świadomi, że możemy zostać posądzeni o atak na kaznodziejów. Nie to było jednak naszą intencją. Wychodzimy z założenia, że jeśli jakaś relacja nie jest idealna, to dojrzali ludzie potrafią o tym rozmawiać: nie po to, żeby się krzywdzić czy ranić, ale ową relację czynić lepszą. Przyznajemy się więc do naszych błędów, które popełniamy jako słuchacze kazań – i dzielimy naszą wiedzą (przyznaję: często również dziennikarskimi sztuczkami!), która może pomóc księżom mówić tak, byśmy słuchali ich z otwartymi gębami. A przecież właśnie o to nam chodzi: po obu stronach ambony.
„Wystarczy kochać, słuchać i obejmować” – pisał ks. Jan Twardowski. Słuchajmy słowa Boga i słuchajmy siebie nawzajem: bo na słuchaniu właśnie polega miłość.