Z wahaniem sięgam po temat zajść w Ełku. Nie tylko dlatego, że upłynęło od nich trochę czasu. Także i dlatego, że kontekst publicznych wypowiedzi padających każdego dnia zniechęca takich ludzi jak ja do zabierania głosu. Oto prof. Jan Hartman w rytualnym ataku szaleństwa znowu obwieścił, że w Polsce grasuje faszyzm. Czy jeśli wyrażę zaniepokojenie tym, co zdarzyło się w Ełku, nie stanę się mimowolnym wspólnikiem w konstruowaniu podobnych nonsensów?
Przypomnę, doszło do starcia między młodym człowiekiem, który zwędził z arabskiego lokalu colę, i personelem tego lokalu. W następstwie starcia młody Polak, notowany, co tworzy jednak kawałek kontekstu tej historii, został ugodzony nożem. W odwecie ludzie solidaryzujący się z ofiarą zaatakowali ów lokal. Padały hasła antyislamskie i antyarabskie, które następnie rozlały się po kraju, także za pośrednictwem internetu. Mieliśmy kilka innych napaści na cudzoziemców o nieco innym odcieniu skóry oraz absurdalne hasło bojkotu kebabu.
Z takich incydentów lewicowa strona kręci bat na wszystkich tych, którzy tak jak ja sądzą, że lepiej będzie Polsce jako krajowi bez masowego napływu ludzi o innej kulturze i religii, zwłaszcza że jakaś część tych ludzi może się okazać niebezpieczna. Gdybyście nie podburzali, nic by się nie działo – przekonują nas lewicowi intelektualiści. Jasne, Polacy nie słyszeliby ani o narastającej frustracji na Zachodzie z powodu porażki modelu wielokulturowości, ani o powtarzających się tam zamachach terrorystycznych. Mądra elita wytłumaczyłaby im, że mają nie odczuwać strachu, a poczucia bycia gospodarzami u siebie muszą się po prostu wstydzić.
Co napisawszy, sam wezmę byka za rogi i przyznam: tak, takie dyskusje u niektórych ludzi i środowisk mogą wzmagać agresję wobec obcych. Tylko jaka na to rada? Nie wyrażać w tej sprawie własnego zdania? Uznawać masową imigrację za dobrodziejstwo? Wtedy przecież niepokój tylko się nasili, a drobne incydenty zaczną się mnożyć i urastać do rozmiarów zgoła potężnych. Chcecie mieć setki Ełków, otwórzcie drzwi jak najszerzej. Czym innym jest jednak stosunek do imigracji, czym innym do ludzi z wszelkich kręgów kulturowych, ludzi o wszelkich kolorach skóry, którzy już w Polsce są. I tu powiem od razu: oczekuję od polskiego państwa, aby chroniło ich bezpieczeństwa i godności, bo każdy człowiek ma prawo do takiej ochrony.
Nikt nie był w stanie zaradzić tragedii w Ełku, zresztą jej okoliczności są niejasne. W końcu cudzoziemcy okazali się sprawcami może przekroczenia obrony koniecznej, a być może zwykłego mordu. Niemniej jeśli już dochodzi do zamieszek na tle rasowym, szef MSW Mariusz Błaszczak nie może się ograniczać do rozważań o lękach Polaków, bo brzmi to jak usprawiedliwienie. Jako socjologiczno-polityczna teza opowieści o tych lękach brzmią nawet przekonująco, ale policja nie jest od takich rozważań, a od obrony prawa. A słysząc swego ministra, nie ma pewności, czy twarda reakcja jest w ogóle potrzebna. Co więcej, nie jest też rolą ministra bagatelizowanie przypadków napaści na obcych, bo „są nieliczne”. Są nieliczne, bo jego potencjalnych ofiar jest w Polsce niewiele. Niemniej ich pojawienie się jest faktem. Politycy muszą powiedzieć: będziemy te nieliczne przypadki traktować z całą surowością, bo inaczej służby porządkowe odbiorą głosy „to nieistotny margines” jako rodzaj przyzwolenia.
Polityczna poprawność to kaganiec. Ale jego odrzucenie nie musi oznaczać zgody na to, żeby tłum kierował się swoją logiką: mamy prawo do swoich uprzedzeń i nikt nam nic nie zrobi. Twardej postawie wobec narzucanych nam z zewnątrz sugestii zmiany w kraj wielokulturowy powinna towarzyszyć równa twardość w obronie praworządności. Wymagają tego nie abstrakcyjne europejskie normy a przyzwoitość. Nikomu pod naszym dachem nie może dziać się krzywda, dopóki pod tym dachem przebywa.