Mam bliskiego przyjaciela w Japonii, który jest niewierzący. Chciałabym, żeby zamieszkał ze w mną w Polsce i stał się chrześcijaninem. Jak zacząć z nim rozmowę o mojej religii? Jak go zachęcić, żeby zaczął modlić się do Boga?
Justyna
Moi znajomi z Oazy podarowali mi kiedyś koszulkę z napisem: „Chętnie pogadam o Jezusie”. Zdanie wydrukowane na T-shircie miało prowokować do podjęcia rozmów o najważniejszej osobie naszego życia, o której nie rozmawiamy jednak zbyt często. Wydaje się nam, że temat to kłopotliwy i trudny.
Zmartwychwstały Chrystus pozostawił uczniom nakaz misyjny: „Dana Mi jest wszelka władza w niebie i na ziemi. Idźcie więc i nauczajcie wszystkie narody, udzielając im chrztu w imię Ojca i Syna i Ducha Świętego. Uczcie je zachowywać wszystko, co wam przykazałem. A oto Ja jestem z wami przez wszystkie dni, aż do skończenia świata” (Mt 28, 18–20). Słowa te zobowiązują chrześcijan do rozkrzewiania Ewangelii wszędzie i pośród wszystkich. Benedykt XVI stwierdza wręcz, że „w żadnym wypadku Kościół nie może się ograniczyć do duszpasterstwa «zachowawczego», przeznaczonego dla tych, którzy już znają Ewangelię Chrystusa” (Verbum Domini, 95).
Pierwszym sposobem głoszenia Dobrej Nowiny jest świadectwo życia zgodnego z Ewangelią. Ono uwiarygadnia wyznawaną wiarę w oczach niewierzących. Świadectwo naszego życia może prowokować do stawiania pytań o źródło postaw, które przyjmujemy. Wówczas nadarza się okazja do mówienia o Jezusie i przyniesionym przez Niego darze zbawienia. Benedykt XVI uczy nas, że powinniśmy wyraźnie głosić słowo Boże, nie poprzestając jedynie na propagowaniu tzw. wartości chrześcijańskich. „Dobra Nowina, obwieszczona przez świadectwo życia, musi być wcześniej czy później obwieszczona także słowem życia. Nie ma prawdziwej ewangelizacji bez głoszenia imienia i nauki, życia i obietnic, Królestwa i tajemnicy Jezusa Nazareńskiego, Syna Bożego” (Verbum Domini, 8). Może więc warto zacząć rozmowę wprost, od opowiedzenia, kim jest Jezus dla Ciebie samej?