Uchwałą Sejmu RP z 27 sierpnia 2004 r., dzień 24 marca jest obchodzony w Polsce jako Narodowy Dzień Życia. Datę wybrano nieprzypadkowo: obchody przypadają w przeddzień Światowego Dnia Świętości Życia, ogłoszonego przez Papieża Jana Pawła II.
Dzień ten ma służyć promocji odpowiedzialności za życie każdego człowieka. Taka jest kondycja moralna społeczeństwa, narodu, jaki jest jego stosunek do najsłabszych, nienarodzonych, chorych i starych. Współcześnie na świecie obserwujemy rosnącą liczbę procedur (oficjalnie dozwolonych przez prawo poszczególnych krajów), których skutki uderzają w życie. Ludzkie embriony stają się przedmiotem handlu i materiałem do doświadczeń medycznych, prowadzone są rozmaite terapie komórkami macierzystymi. Rodziny poddawane są restrykcjom za posiadanie większej liczby dzieci; nie brak krajów, w których przymusową sterylizację kobiet włączono do programów rządowych planowania rodziny. Wspierane są badania i eksperymenty nad klonowaniem człowieka, śmiertelne żniwo zbiera aborcja: i ta na życzenie, i ta sugerowana przez lekarzy, by nie wprowadzać na świat nosicieli zaburzeń genetycznych, i ta wywołana przy użyciu tabletek wczesnoporonnych; uśmiercanie noworodków „za słabych, aby mogły przeżyć”, narodowe debaty nad wprowadzeniem eutanazji. W powszechnej pamięci pozostaje dramat Terri Schavio, umierającej z głodu i pragnienia na oczach świata po tym, jak sędzia orzekł, że przewód, którym kobieta była odżywiana, należy odłączyć. Lista grzechów przeciwko życiu wydaje się nie mieć końca. Można by sądzić, że zatracamy godność i instynkt samozachowawczy.
Do gorliwej obrony życia ludzkiego nawołuje Kościół. Również Unia Europejska w raporcie z 2005 r. wezwała wszystkie kraje członkowskie do większej dzietności, ostrzegając przed społeczno-gospodarczymi skutkami spadku liczby ludności.