Szóstego sierpnia Kościół obchodzi prastarą uroczystość Przemienienia Pańskiego. Jest to jedno z dwunastu wielkich świąt. Jego tradycja wywodzi się z chrześcijańskiego Wschodu, gdzie znane było już w V wieku. Poprzez to wydarzenie Chrystus pokazał swoim apostołom, a tym samym całej ludzkości, że jest Synem Bożym i króluje w niebie i na ziemi. Na Zachodzie święto Przemienienia Pańskiego znane jest od czasu pontyfikatu papieża Kaliksta III. Ustanowił on tę uroczystość dla całego Kościoła w podzięce Opatrzności Bożej za zwycięstwo wojsk chrześcijańskich pod węgierskim dowództwem Jana Hunyadi pod Belgradem w dniu 6 sierpnia 1456 r.

W Polsce święto to jest znane lokalnie od XI wieku. Od wieków wierni wierzą, że poprzez cudowną przemianę na górze Tabor Chrystus pokazał człowiekowi, że jest jedynym źródłem siły potrzebnej do odmiany własnego losu. Tradycyjnie wierni nawiedzają tego dnia kościoły, aby wymodlić dla siebie odmianę złego losu i Boże błogosławieństwo.
Być może dlatego tak wiele powstało, także w Polsce, świątyń pod tym wezwaniem. Również w Poznaniu można modlić się w kościele pod wezwaniem Przemienienia Pańskiego. Zapomniana przez wielu świątynia znajduje się przy placu Bernardyńskim. Jej budowa rozpoczęła się w 1595 r. z inicjatywy bernardynów. Przez stulecia w tym ośrodku religijnym obecny był kult Chrystusa Zbawiciela. Działo się to za sprawą rzeźby Chrystusa sprowadzonej z Rzymu przez dziekana katedralnego Andrzeja Kościeleckiego. Od 1753 r. przy kościele działało bractwo Przemienienia Pańskiego.
Obok, od 1823 r., funkcjonuje Szpital Przemienienia Pańskiego. W kościele znajduje się imponujący ołtarz główny w stylu neogotyckim, wykonany ok. 1900 r. w pracowni tyrolskiej. We wnęce głównej ołtarza ustawiona jest legendarna, renesansowa rzeźba Salvatora Mundi. W kościele znajdują się też malowidła objaśniające historyczną genezę święta oraz fundację poznańskiej świątyni. Warto w uroczystość Przemienienia Pańskiego poświęcić czas i oddać się modlitwie w poznańskiej świątyni pod tym wezwaniem.