Kiedy w 1865 roku w Rzymie umierała Matka Magdalena Barat - założycielka Sacré Coeur - jej dzieło osiągnęło już imponujące rozmiary. Istniało blisko 90 domów zakonnych, a 3500 sióstr miało pod opieką pedagogiczną - nie tylko w kilkunastu krajach Europy, ale również w Afryce i obu Amerykach - prawie 10 000 dziewcząt oraz ubogich dzieci.
Urodziła się 12 grudnia 1779 roku w burgundzkim Joigny, a kształciła pod okiem starszego brata Ludwika, kapłana i czciciela Serca Jezusa. Po krwawej rewolucji duchowni byli zmuszani do składania antypapieskiej roty na wierność Francji. Ludwik wycofał złożoną wcześniej - za przykładem biskupa - przysięgę, za co spotkały go prześladowania; udał się więc do Paryża, gdzie go uwięziono. Kiedy w 1795 r. ustał terror, odzyskał wolność, a Magdalena przybyła do Paryża, aby pomagać mu w sprawowaniu posługi duszpasterskiej i udzielaniu sakramentów. Sama zaś katechizowała dzieci z sąsiedztwa.
Pod wpływem jezuity, o. Józefa Varina, dojrzewała duchowo do zawierzenia swego życia Boskiemu Sercu. W 1800 roku przybyli do Paryża ojcowie Najśw. Serca Jezusa, do których wkrótce przystał Ludwik, a ona - porzuciwszy zamysł wstąpienia do Karmelu - zaczęła tworzyć wspólnotę apostolsko-kontemplacyjną, która miała podjąć dzieło wychowania młodego pokolenia. Pierwszy dom powstał przy kolegium Ojców NSJ w Amiens, a później następne, także poza Francją: we Włoszech, Anglii i USA. W 1817 roku Magdalena napisała konstytucje zakonne, które dziewięć lat później zatwierdził Leon XII. Jako dożywotnia przełożona generalna dokonała aktu uroczystego oddania dzieła Sercu Jezusa. Jej duchowe córki miały kształtować swoje serca na Jego wzór.
W 1843 roku siostry Sacré Coeur pojawiły się we Lwowie, a w 1856 roku - w Poznaniu. Ich założycielkę beatyfikował w 1908 Pius X, a kanonizował w 1925 roku Pius XI.