W symbolach wiary Kościoła, artykuł "wstąpił do nieba" znajduje się między "trzeciego dnia zmartwychwstał" a "siedzi po prawicy Ojca". Jest to trzykrotne wyznanie wiary, że Ten, którego przybito do krzyża, żyje.
Jezus Chrystus przeszedł ze stanu śmierci do stanu życia. Jest to życie wieczne, właściwe Bogu.
Wniebowstąpienie w Piśmie Świętym
Teksty Nowego Testamentu o wniebowstąpieniu Chrystusa dzielą się na dwie grupy: opowiadające o tym, co się stało, i interpretujące to, co się stało. Do pierwszej z nich należą zwłaszcza: Mk 16, 19; Łk 24, 50-51; Dz 1,9-11. Różnią się one między sobą w szczegółach, a pozostają zjednoczone w temacie. Są teologią tego, co się wydarzyło, a nie kroniką lub fotografią. Posługują się symbolami wziętymi z tradycji biblijnej.
Druga grupa tekstów pokazuje wstąpienie do nieba Jezusa jako Jego wywyższenie. W tej konwencji przemawiał św. Piotr w dniu Pięćdziesiątnicy. Istotę wniebowstąpienia widzi on w tym, że "tego Jezusa, którego wyście ukrzyżowali, uczynił Bóg i Panem, i Mesjaszem" (Dz 2, 36). Prawdę tę całościowo ujmuje hymn starochrześcijański, cytowany w "Liście do Filipian" (2,5-11). Ujmuje on dzieło Chrystusa w następujących etapach: preegzystencja, uniżenie, upodobnienie do ludzi, posłuszeństwo aż do śmierci, wywyższenie, otrzymanie imienia ponad wszelkie imię. Chrystus, wstąpiwszy do nieba, jest "Panem - ku chwale Boga Ojca" (Flp 1,19)
Hermeneutyka tekstów biblijnych
Prawdy o wniebowstąpieniu nie należy rozumieć przestrzennie. Po swoim zmartwychwstaniu Jezus Chrystus przebywa w rzeczywistości bezczasowej i bezkresnej. Ma On zarazem moc ukazywania się ludziom. Czynił to po swoim zmartwychwstaniu, aby przekazać uczniom, że żyje prawdziwie. "Czterdzieści dni" (Dz 1,3) ukazywania się należy rozumieć nie tyle chronologicznie, ile symbolicznie. Wskazują one na pełnię ziemskich epifanii Chrystusa oraz na pełnię Jego zbawczego dzieła. Wniebowstąpienie dopełnia Wcielenie. We Wcieleniu Syn Boży zstąpił z nieba i stał się człowiekiem, we Wniebowstąpieniu Chrystus wstąpił do nieba. Ziemia i niebo oznaczają tu dwa stany bytowania: ziemski, poddany grzechowi, przemijaniu i śmierci, oraz niebieski, wolny od grzechu, śmierci, nieprzemijalny. Wprawdzie wobec wniebowstąpienia ważna jest wiara, że to natura ludzka została wywyższona. "Bóg i Ojciec Pana naszego Jezusa Chrystusa... w swoim wielkim miłosierdziu przez powstanie z martwych Jezusa Chrystusa na nowo zrodził nas do żywej nadziei: do dziedzictwa niezniszczalnego i niepokalanego i niewiędnącego, które jest zachowane dla was w niebie" (1P 1,3-4). Natura ludzka człowieka otrzymała w Chrystusie możność udziału w Boskiej naturze (2P 1,4).
Zastosowanie duchowe
Wniebowstąpienie Jezusa Chrystusa daje ludziom nadzieję, że jeżeli razem z Nim niosą krzyż, wtedy też razem z Nim powstaną do nowego życia. Ukierunkowuje ono pragnienia ludzkie. Chrześcijanie winni mocno stać na ziemi, ale serca swoje winni wznosić do nieba. Życie ludzkie posiada jakby dwa kierunki. Człowiek może wznosić się ku górze i wtedy idzie ku wstąpieniu do nieba, lub też schodzić w dół i wtedy stacza się w stronę piekła.
Wniebowstąpienie Chrystusa jest preludium Jego Paruzji przy końcu świata. "Ten Jezus, wzięty od was do nieba, przyjdzie tak samo, jak widzieliście Go wstępującego do nieba" (Dz 1,11).
Chrześcijanie, którzy idą przez życie z Chrystusem, wierzą, że ich droga nie kończy się ze śmiercią, lecz przechodzi do wieczności, która pełnię zbawienia ukaże przy powszechnym zmartwychwstaniu.