Pytanie o to, jak rozróżnić najemnika od pasterza, zaczyna rozbrzmiewać w Kościele coraz głośniej. Znamy przykłady wilków w owczej skórze, fałszywych pasterzy, którzy pod pozorem troski o owce manipulują nimi, zniewalają i krzywdzą. Jezus mówi dziś jasno, dzięki jakim cechom możemy rozpoznać prawdziwego pasterza, dla którego dobro owiec jest najważniejsze.
Nie należy do tych cech ani znajomość Pism, religijne wykształcenie i erudycja, ani nawet pobożność. Faryzeusze byli ludźmi gorliwymi w wypełnianiu praktyk i znawcami Pisma, a jednak Jezus nie mówi o nich, że są „dobrymi pasterzami”. Może więc się zdarzyć i tak, że pod czyimś pozorem świętości życia kryją się obłuda, obojętność, egocentryzm, a czasami wręcz tendencje do wykorzystywania i ranienia ludzi, którzy są powierzeni jego trosce. Ani piękne słowa, ani powierzchowna pobożność, ani gruntowna wiedza o sprawach duchowych nie czynią z nikogo dobrego pasterza.
Jezus powierza swoją Owczarnię w ręce pasterzy. Za każdym razem, kiedy mówi człowiekowi: „Paś owce moje”, wyraża swoje zaufanie, że ten nigdy nie zapomni o tym, iż Owczarnia nie jest jego własnością, bo Dobry Pasterz jest jeden. W Owczarni Pana więc winny panować Jego zasady. Pasterze, którym Jezus oddaje w opiekę Wspólnotę, mają kierować się Ewangelią, a nie ludzką zdolnością zarządzania.
Dobry pasterz naśladuje Jezusa. Nie mówi o tym, że Jezus jest jego Panem, bo nie musi tego ogłaszać. Jego życie o tym świadczy. A naśladowanie Jezusa można zamknąć w jednym zdaniu: gotowość do śmierci za owce. Dobry pasterz oddaje swoje życie za owce, przedkładając ich dobro i bezpieczeństwo nad własny komfort i swoje ambicje. W postawie oddawania życia nie musi od razu kryć się heroizm męczeńskiej śmierci. Chodzi nawet o prostotę codzienności, taki zwyczajny heroizm – często niedostrzegalny i niedoceniany – wierności Bogu odkrywanemu w drugim człowieku, zwłaszcza tym poranionym i zbłąkanym. Testem wiarygodności dobrego pasterza jest jego stosunek do najsłabszych. Jeśli nie bierze za nie odpowiedzialności, jeśli traci je ze swojego pola widzenia, ignoruje ich cierpienie, nie można go nazywać pasterzem.
Dobry pasterz jednoczy, a nie rozbija. To ważna cecha w czasach, kiedy mnożą się podziały społeczne, ale także te we wspólnocie wierzących. Nie jesteśmy monolitem, różnice są piękne i stanowią o bogactwie Kościoła, ale czy potrafimy się różnić? Czy słuchamy głosów pasterzy, którzy nawołują rozproszonych i jednoczą rozbitych? Pasterz, który umacnia podziały i nastawia jednych przeciwko drugim, tworząc środowiska, w których czuje się dobrze, i potępiając te, z którymi mu nie po drodze, jest co najwyżej najemnikiem. Nawet jeśli gromadzą się wokół niego tłumy, a on nie dostrzega pojedynczych osób, które są oddalone, i nie troszczy się o nie – nie jest dobrym pasterzem.
Dobry pasterz ogarnia miłością również tych, którzy są poza wspólnotą. Kocha ich, a to znaczy, że również dla nich gotów jest oddać życie. Płaci za to często cenę osamotnienia, niezrozumienia i utraty wpływów, które mogłyby przynieść mu korzyści.
Dobry pasterz to człowiek miłości. Jezus mówi, że Ojciec Go miłuje, a On sam tę miłość wyraża przez oddanie życia. A miłość sprawdza się w sytuacji zagrożenia. Co wówczas robi najemnik? Ucieka, ratuje swoją skórę, nie dba o dobro innych, bo zależy mu tylko na sobie samym. Albo buduje mury oddzielające go od świata, ale tworzące tylko pozory bezpieczeństwa, bo każdy mur prędzej czy później staje się więzieniem. Dobry pasterz natomiast nie opuszcza wspólnoty w chwili próby. Wspiera ją, buduje i chroni przed niebezpieczeństwami. Również tymi, które kryją się w jej wnętrzu, bo ostatecznie ważniejszy dla niego jest człowiek, jego życie i jego zbawienie, a nie umacnianie „zagrody”, w której pasą się owce. Gdy trzeba, dla człowieka pójdzie na krzyż.