Sam rozpocząłeś to niezwykłe dzieło, gdy strapionym rodzicielom śmierci ukazałeś Niewiastę, która dźwigając w ramionach owoc żywota swego, zetrze głowę węża i głowę śmierci. Jak wielka była tęsknota ludzkości przez wieki, oczekującej z iście Izajaszową wiarą chwili, gdy „Panna pocznie i porodzi Syna, i nazwą Imię Jego Emmanuel – Bóg z nami” (Iz 7,14). Radowało się niebo, gdy jędrne słowa zwiastowania rozbrzmiewały w skupieniu izdebki nazaretańskiej: „Bądź pozdrowiona, łaski pełna, Pan z tobą, błogosławionaś ty między niewiastami i błogosławiony Owoc Żywota twojego” (Łk 1,28). Od tej chwili mamy oczy pełne uroczego widzenia: Syn Boży w ramionach Niewiasty. A jest to obraz tak urzekający, tak pochłaniający uwagę i myśl, że zamiera w nas cała dojrzałość wieku starczego, niknie cały lęk sądu ostatecznego, a za to odnawia się „jako orłowa, młodość moja…”. „Jeżeli się nie staniecie jako dzieci…”
Jak mądra jest Boża psychologia i pedagogika, która zgrzybiałym starcom ukazuje ciągle Betlejem. Jak wspaniałe jest duchowe kierownictwo Kościoła, który każdego roku prowadzi nas z Doliny Jozafata do Betlejem! Wiosenne tchnienie w zachwyt wprowadza zeschłe śmiecie i wyrywa z ich zgniłych serc moc życia, która nawet skorupę lodową przebija swoim oddechem. Czyż nie odtaje ludzkie serce, przykryte nawet zwiędłym liściem starczej rezygnacji, gdy głuche echo przewierci wesoła nowina: „Bóg się rodzi, moc truchleje…”.
https://www.swietywojciech.pl/Promocje/Nowosci-Wydawnictwa-Swietego-Wojciecha-1/Ojcze-nasz-Niech-Modlitwa-Panska-stanie-sie-naszym-chlebem-powszednim