Twoje przedszkole jest specyficzne. Jak duży jest oddział integracyjny i czym zajmuje się Centrum Zdrowego Rozwoju?
– Centrum Zdrowego Rozwoju założyła w 2012 r. Arleta Feldman, która zna problemy rodziców z niepełnosprawnością z własnego doświadczenia jako mama chorego Maćka. W przedszkolu mamy 30 dzieci, w tym 10 z niepełnosprawnością. Łączymy zajęcia edukacyjne i terapię (to taka poradnia z przedszkolem). Prowadzą je pedagodzy, ale też fizjoterapeuta, logopeda i psycholog; terapeuci ręki (pracują nad rozwojem i wzmacnianiem rąk), integracji sensorycznej; trenerzy umiejętności społecznych i grafomotoryki. Nasza kadra to osoby bardzo empatyczne z dużym doświadczeniem zawodowym i pasją.
Rodzice przedszkolaków nazywają siebie „czyżykową rodziną”. Czy te więzi były pomocne w czasie zamknięcia przedszkola?
– Nasza placówka ma też oddział żłobkowy, niektóre rodziny są z nami przez sześć lat. Pracownicy, rodzice i dzieci czują pierwiastek wspólnoty, to nie są tylko relacje „dyplomatyczne”. Myślę, że mam szczęście do ludzi. Od początku mojej pracy w „Czyżyku” rodzice byli wspierający i pomocni, a w czasie pandemii zjednoczyli się jeszcze bardziej. Obniżyliśmy czesne. Wielu z nich zadeklarowało, że mogą płacić pełną kwotę, byle tylko „Czyżyk” przetrwał kryzys. Czułam, że nie jestem sama na tym statku. Razem z pracownikami wykorzystałam natomiast ten czas na stworzenie tzw. kuchni błotnej – pięknej zabudowy kuchennej z palet. Odmalowaliśmy plac zabaw, oszlifowaliśmy deski na płot. Mamy teraz satysfakcję, że dzieci wracają po przerwie do odnowionego przedszkola.
Są w nim bezpieczne?
– Zaczęliśmy funkcjonować 6 maja. Obawialiśmy się, czy sprostamy wszystkim procedurom. Niektóre są nie do zrealizowania, np. wymóg odległości 1,5 metra między pracownikami, albo 4 metry kwadratowe powierzchni do zabawy dla dziecka. Nauczyciel ma kodeks nauczyciela i uważnie patrzy na dzieci. Jeśli któreś jest w potrzebie, przytuli i pocieszy. Odrzucenie byłoby strzałem w potrzebę bezpieczeństwa dziecka i inne potrzeby emocjonalne. Dzieci były spragnione kontaktu, na powitalnego „przytulasa” czekały dwa miesiące. Jestem odpowiedzialna za ich bezpieczeństwo na każdej płaszczyźnie, także psychicznej.
Dla ochrony przed zakażeniem wdrożyliśmy procedurę przyprowadzania i odbierania dzieci. Rodzice na zewnątrz przekazują przedszkolaka jednej osobie z personelu, która odprowadza go do sali. Nauczyciele wietrzą salę, dezynfekują zabawki, meble itd. Dzieci myją ręce i nie sprawia im to problemu. Mierzymy im temperaturę przed wejściem i wyjściem. Nic nie jest dla nich trudne. Jeszcze przed otwarciem przedszkola poinformowałam rodziców mejlowo o nowych procedurach, prosząc o przedstawienie dzieciom całej sytuacji.
Na Waszym profilu na Facebooku jest film Jaś idzie do przedszkola, który tłumaczy wymogi rygorów sanitarnych. Jak pomóc to zrozumieć dzieciom z niepełnosprawnością intelektualną?
– Ważna jest nie tylko treść, ale też forma przekazu. Jeżeli dzieci ciągle słyszą opowieści o groźnym wirusie, czują strach rodziców, same doświadczają lęku. Dzieciom z niepełnosprawnością intelektualną w stopniu umiarkowanym czy znacznym nie da się jednak tego wyjaśnić. One mają swój „cień” – nauczyciela wspomagającego, który cały czas im towarzyszy i czuwa nad ich bezpieczeństwem.
Macie plany na Dzień Dziecka?
– Nie wyobrażam sobie 1 czerwca bez świętowania. Dzieci czekają cały rok na ten dzień i żadna pandemia tego nie zmieni. Przygotowaliśmy przedstawienie Czyżykowa telewizja. Będą różne konkursy: dwa stanowiska do malowania twarzy według propozycji przedszkolaków, balonowe zwierzaki, zabawy z chustą Klanza i kreatywny upominek (torebka do ozdobienia). Spędzimy razem cudowny dzień.