W encyklice wprowadzającej święto papież wspomina wystawę misyjną, która miała miejsce w Rzymie w 1925 r. i pokazała, jak wiele jest jeszcze obszarów, na których trzeba głosić Królestwo Chrystusa. Wśród wydarzeń tego roku Pius XI wspomina pielgrzymki przybywające do Wiecznego Miasta. Doniosłym wydarzeniem była kanonizacja sześciu świętych, byli wśród nich św. Jan Maria Vianney – proboszcz z Ars, św. Teresa od Dzieciątka Jezus (Marie Françoise Thérèse Martin OCD) – karmelitanka bosa (jej rodziców kanonizował 18 października papież Franciszek). W tym też roku obchodzono 600-lecie Soboru Nicejskiego, który potwierdził królewską godność Jezusa Chrystusa. Istniało w Kościele wiele inicjatyw, towarzystw krzewiących kult Serca Pana Jezusa i Jego królowania w życiu społecznym. Spowodowało to ożywienie w Kościele pragnienia uczczenia królewskości Chrystusa odrębnym świętem. Papież czyni zadość tym pragnieniom. Na ustanowienie święta wpłynęła również sytuacja polityczna: konfrontacja Kościoła z faszyzmem.
Wymiar ostateczny
Soborowa odnowa liturgii nadała uroczystości znaczenie zapowiadające przyjście Chrystusa i Jego królestwa w czasach ostatecznych. Obchód przeniesiono z ostatniej niedzieli października na ostatnią niedzielę roku liturgicznego. Ziemscy królowie byli uważani za przedstawicieli Chrystusa. Lud oczekiwał od swego władcy opieki, zapewnienia dobrobytu i bezpieczeństwa. Źródłem tych dóbr jest Chrystus, Król nad królami. Bogate w treści są teksty liturgii słowa tego dnia. W roku A wyrażają kryteria sądu Bożego, konieczność czynów miłości wobec potrzebujących bliźnich, w których mamy widzieć Chrystusa. Przypomniane jest też zwycięstwo Chrystusa nad złem przez zmartwychwstanie. Na rok B przeznaczone jest czytanie z Ewangelii Janowej w której Chrystus potwierdza swoją królewską godność przed Piłatem. Czytana jest też prorocka zapowiedź Daniela o Synu Człowieczym, której wypełnienie dokonało się w Chrystusie. Drugie czytanie to apokaliptyczny hymn o Chrystusie Wiernym Świadku, Pierworodnym pośród umarłych, Władcy nad królami ziemskimi, miłującego swoich wyznawców. W roku C słowo Boże przedstawia Chrystusa Króla w uniżeniu (rozmowa Ukrzyżowanego Chrystusa z łotrem). Starotestamentalną zapowiedzią Chrystusa Króla jest król Dawid. Czytanie z Nowego Testamentu przedstawia podziękowanie Bogu za działanie zbawcze poprzez Chrystusa – głowę Kościoła.
Przyjdź królestwo Twoje
Teksty biblijne i liturgiczne przekazują nam wymowę uroczystości, która ukazuje postać Chrystusa Dobrego Pasterza. W odniesieniu do Pana Jezusa królewskość oznacza służbę, jest wyrazem miłości Boga do nas. Modląc się do Chrystusa Króla Wszechświata, proszę Go o panowanie w naszych małych światach: rodzinach, miejscach pracy, wszędzie tam, gdzie mogę świadczyć o Jego Królestwie.