„Przenikasz i znasz mnie, Panie” – Kościół powtarza dziś w liturgii słowa psalmu podczas uroczystości pamiątki narodzenia Jana Chrzciciela, syna Zachariasza i Elżbiety, którego Bóg powołał „w łonie matki”, aby przed przyjściem Chrystusa głosił „chrzest nawrócenia” nad Jordanem i przygotowywał przybycie Jego Syna.
Ewangelista św. Łukasz podaje, że Jan urodził się w Ain Karim, miasteczku leżącym tuż obok Jerozolimy. Okoliczności towarzyszące jego narodzeniu były tak niezwykłe, że od początku zadawano sobie pytanie: „Kimże będzie to dziecię” (Łk 1, 66). Dla rodziców, sąsiadów i krewnych jego narodziny były znakiem od Boga, widzieli w tym „rękę Pańską”. Nadano mu imię „Jan”, co znaczy „Bóg jest łaskawy”. Tak wyrażono przepowiednię, że nowo narodzony chłopiec będzie zwiastunem Bożego planu zbawienia. Istotnie, stał się „głosem wołającego na pustyni” (Mt 3, 3), który nad Jordanem wzywał do nawrócenia oraz pokuty i przygotowywał drogę Jezusowi. Chrystus sam powiedział, że „wśród narodzonych z niewiasty nie było większego od Jana Chrzciciela” (Mt 11, 11). Dlatego Kościół od początku otaczał szczególną czcią Bożego Zwiastuna, czego wyrazem jest dzisiejsze święto.
Człowiek, zgodnie z wolą Boga, został stworzony na Jego obraz i podobieństwo, jako istota rozumna i wolna. Prawda ta, tak często w naszych czasach pomijana lub odrzucana, dochodzi do głosu w dzisiejszej liturgii, w której Kościół modli się do Boga Stwórcy: „Przenikasz i znasz mnie, Panie (…). To Ty ukształtowałeś moje sumienie, przygarnąłeś mnie już w łonie matki! Będę Cię sławić, bo dokonujesz potężnych cudów” (Ps 139[138], 1, 13-14).
Szczegóły, o których mówi dzisiejsza Ewangelia w związku z narodzeniem św. Jana, utwierdzają nas w przeświadczeniu, że Bóg zna każdą kobietę i mężczyznę po imieniu. Bóg wie o każdym małżeństwie i ich dziecku, które będzie lub już zostało poczęte. Dla Boga nie ma nic nieznanego, nawet gdyby to była tak mała mieścina jak Ain Karim dwadzieścia wieków temu. Człowiek, przychodzący na świat w jakichkolwiek warunkach, jest sprawą nie tylko ojca i matki, ale także sprawą Boga, tak jak Jego sprawą jest każdy ojciec i każda matka. Dlatego nikt nie może powiedzieć, że „dziecko to tylko moja osobista sprawa!”.
Bóg już „w łonie matki” powołał Jana, aby stał się „głosem wołającego na pustyni” i gotował drogę Jego Synowi. Podobnie Bóg „położył swoją dłoń” na każdym z nas. Zawsze gdy otwieramy się na Boże wezwanie, stajemy się jak Jan zwiastunami Boga wśród ludzi. Św. Janie Chrzcicielu, świadku i zwiastunie Pana, uczyń dziś nas, postępujących za twoim przykładem, wiarygodnymi świadkami Chrystusa i jego nadchodzącego Królestwa w ludzkich sercach i świecie.