Siostra Kolumba opowiada o ciekawym spotkaniu na ul. Franciszkańskiej. Naprzeciwko niej stanął starszy mężczyzna i przez chwilę się wpatrywał… Po chwili z radością odkrywcy w głosie wykrzyknął: „Aaaa, dominikanka! Jak biała, to dominikanka!”.
Siostry dominikanki przeżywają w tym roku jubileusz 150-lecia istnienia. Jak same zauważają, niektórym ludziom jubileusz kojarzy się z „zaliczaniem”, np. jak wizytę u dentysty. To „zaliczanie” będzie jednak wyjątkowe. – Chcemy się zatrzymać, spojrzeć wstecz i sprawdzić, czy „biegłyśmy” zgodnie z charyzmatem Matki Założycielki, czy spełniałyśmy oczekiwania Kościoła. To rachunek sumienia z wierności, przeproszenie za błędy, nabranie sił i odwagi, by pokornie iść za Chrystusem – mówią dominikanki.
Charyzmat nie zmienia się
„Pierwsze dominikanki uczyły za darmo chłopskie dzieci w szkole parafialnej, katechizowały dzieci, młodzież i dorosłych, opiekowały się chorymi w ich domach, towarzyszyły umierającym” – tak siostry opisują posługę przed laty, a jak wygląda ona dzisiaj? Charyzmat się nie zmienia. Zmianie ulega tylko sposób, w jaki służy się innym, biorąc pod uwagę warunki i czas. Celem, jaki zgromadzeniu wytyczyła Założycielka, było szerzenie oświaty wśród najuboższych, katechizacja i posługa wśród chorych i cierpiących. – Wszędzie, gdzie jesteśmy, szukamy sposobów głoszenia Chrystusa, niesienia prawdy ewangelicznej. Dominikanki pracują w Polsce, we Włoszech, w Kamerunie, USA, Kanadzie, na Białorusi, Ukrainie i Syberii. Prowadzą przedszkola, ośrodek szkolno-wychowawczy, posługują wśród chorych w szpitalach, domach opieki społecznej, katechizują, pracują przy parafiach – mówi s. Kolumba.
Serce na Kasztanowej
W diecezji krakowskiej siostry dominikanki mają Dom Generalny przy al. Kasztanowej. Są tutaj od 1970 r. Katechizują w pobliskiej szkole, przygotowują liturgię Mszy św. dla chorych w szpitalu przy ul. Modrzewiowej. Dom służy często jako ośrodek rekolekcyjny. Tu odbywa się formacja postulatu i junioratu, ale mieszkają tu także starsze wiekiem, chore siostry. Być może dominikanki nie są aż tak widoczne i znane w archidiecezji jak dominikanie, jednak czynią to, co piękne, a zarazem niewidoczne dla oczu – otaczają nas modlitwą, o czym szczerze zapewniają.
Od Jasia do Jana
Siostry podkreślają, że działanie łaski to wielka tajemnica, a charyzmat dominikański obejmuje całego człowieka. Gdy dominikanin głosi Słowo Boże z ambony do Jana, to Jan spotyka się z Bogiem Wszechmocnym, Potężnym i przyjmuje Jego władzę i autorytet być może dlatego, że w przedszkolu mały Jaś spotkał Boga zwyczajnie dobrego, troskliwego, kochającego w posłudze uśmiechniętej dominikanki. Siostry głoszą Chrystusa przy szpitalnym łóżku, na katechezie i w przedszkolu, troską o chorych i samotnych w DPS-ach… – Święty Dominik głosił Słowo Boże z ambony, ale pewnego dnia sprzedał swoje drogocenne księgi, bo spotkał głodujących, których trzeba było nakarmić. Ewangelię głosi się na różne sposoby – podkreśla s. Kolumba.
WARTO WIEDZIEĆ
Założycielka Zgromadzenia, Służebnica Boża Matka Kolumba Białecka wstąpiła do kontemplacyjno-czynnego zgromadzenia dominikanek we Francji. Po złożeniu ślubów zakonnych powróciła do Polski i tutaj, mimo wielu przeciwności, w 1861 r. założyła w Tarnobrzegu – Wielowsi pierwszy klasztor dominikanek. Rozwinęła w swym zgromadzeniu kult Eucharystii i Matki Najświętszej, umiłowanie liturgii i Pisma Świętego. Kontemplacja Chrystusa-Prawdy miała być podstawą apostolstwa podejmowanego wśród najbardziej potrzebujących.
Więcej o zgromadzeniu i jego dziełach: www.dominikanki.pl