Wszystko zaczęło się w 2001 r., kiedy kierownikiem Archidiecezjalnej Pieszej Pielgrzymki Gnieźnieńskiej został ks. Krzysztof Woźniak. Przez pierwsze dwa lata za stronę internetową odpowiadał ówczesny diakon, a później ksiądz Michał Damazyn. W 2002 r. w grupie medialnej pojawili się pierwsi świeccy – wówczas maturzyści – którzy z biegiem lat przejmowali coraz więcej zadań, aż stali się głównymi autorami pielgrzymkowego serwisu medialnego.
10 lat
W ciągu 10 lat przez medialną grupę przeszło kilkunastu kleryków i fotografów oraz kilka osób piszących newsy. Początkowo strona internetowa zmieniała adres i szablon – od kilku lat elementy te są stałe, zmienia się jedynie winieta z hasłem i plakatem strony. Z każdym rokiem strona była rozbudowywana o kolejne elementy, podążając w ten sposób za rozwojem techniki. Medialni fotografowie robili tysiące zdjęć, które następnie rozprowadzali wśród pielgrzymów na płytach. Osoby pozostające w domach mogły na bieżąco śledzić nie tylko trasę pielgrzymów, ale również treści rekolekcyjne, jakie pojawiały się w drodze – czytania, konferencje, patronów poszczególnych dni. W 2006 r. zaczęło działać forum oraz pojawiły się pierwsze materiały filmowe nagrywane w drodze. Połączenie Archidiecezjalnej Pieszej Pielgrzymki Gnieźnieńskiej i Pielgrzymki Promienistej w jedną Pieszą Pielgrzymkę Archidiecezji Gnieźnieńskiej wymusiło zmiany na stronie. Aby mogły pojawiać się na niej informacje z grup promienistych, trzeba było odpowiednio wyszkolić współpracowników, dla których organizowane były specjalne warsztaty. W 2009 r. treści pielgrzymki wzbogacone zostały o specjalną bibliotekę, w której doczytać można było to wszystko, co nie mieściło się w konferencjach, a przede wszystkim zobaczyć zdjęcia i filmy poszerzające owe treści – na przykład nagrania filmowe z życia świętych patronów poszczególnych dni.
Zaplecze
Efekty pracy z 10 lat zobaczyć można na stronie www.ppag.pl – tam znajduje się między innymi archiwum stron z poprzednich lat. Nie widać tam jednak tego, co było zapleczem pracy, a więc zmagań ze zmęczeniem i technicznymi trudnościami. Takimi, jak na przykład w Kretkowie, pięknej wsi z sympatycznym proboszczem i wygodną plebanią, na której niestety nie było ani internetu, ani nawet zasięgu sieci komórkowej. Medialnym, którzy koniecznie chcieli wysłać na stronę informacje i zdjęcia, pozostało w środku nocy, z komputerami pod pachą, wędrować na górkę na pobliskim cmentarzu – zasięg był wprawdzie również na środku szosy, ale organizowanie tam miejsca pracy nie należało do bezpiecznych.
W Czempiszu medialni przyjechali kiedyś do grupy prosto z drogi, żeby napisać reportaż, zamówiony przez jeden z dzienników. Kiedy skończyli, okazało się, że ci, którzy mieli ich odwieźć na nocleg, do własnych śpiworów, bagażu i szczoteczek do zębów, poszli już spać. Pozostało nocować tak, jak stali, na styropianie ze szkolnej gazetki, z którego pracowicie wydłubali najpierw wszystkie szpilki. Innym razem spać musieli w wagonie kolejowym, co nie byłoby złe, gdyby nie fakt, że znów pozostali bez prądu. Zdarzało im się zasypiać w biegu, podczas zanoszenia plecaków do pokoju, albo na siedząco, przy komputerze, podczas wypalania płyt dla pielgrzymów. Bo tak naprawdę, kiedy pielgrzymi odpoczywali po trudnym dniu, oni dopiero zaczynali najintensywniejszą pracę. I tak będzie zapewne przez następne lata – bo trudno dziś sobie wyobrazić pielgrzymkę bez jej strony internetowej.