Tegoroczny cykl katedralnych koncertów organowych rozpoczął się pod znakiem Franciszka Liszta: kompozytora, którego dwóchsetlecie urodzin w 2011 r. obchodzi świat muzyczny. Włocławskie spotkania z muzyką organową zapoczątkował Adam Klarecki.
Adam Klarecki jest absolwentem Akademii Muzycznej im. Karola Lipińskiego we Wrocławiu; w 1994 r. ukończył klasę organów u prof. Andrzeja Chorosińskiego. Pomimo wysokich kwalifikacji nie spoczął na laurach, doskonaląc u swojego profesora w latach 2002–2004 sztukę interpretacji organowej na mistrzowskich studiach podyplomowych. Artysta łączy predyspozycje profesjonalnego organisty liturgicznego i koncertowego. Jego nazwisko jest dobrze znane w polskim świecie muzycznym, bowiem z powodzeniem koncertuje w ramach wielu festiwali muzyki organowej.
Włocławek zawdzięcza Adamowi Klareckiemu otwarcie się na piękno sztuki organowej na najwyższym poziomie. Po przybyciu do Włocławka w 1995 r. otworzył klasę organów w tutejszej Szkole Muzycznej I i II stopnia. Równocześnie z pracą w szkolnictwie muzycznym zaczął pełnić funkcję organisty katedry włocławskiej. Mimo młodego wieku doczekał się licznych wychowanków, którzy ukończyli już wyższe studia muzyczne na wydziale instrumentalnym. Łączy wybitne umiejętności artystyczne ze zdolnościami pedagogicznymi.
Recitalem w bazylice katedralnej artysta uczcił tegorocznego jubilata Franciszka Liszta (1811–1886). Pod jego palcami zabrzmiała monumentalna fantazja i fuga na temat chorału Ad nos, ad salutarem undam. Utwór, który stanowi doskonały przykład syntezy myślenia symfonicznego kompozytora oraz jego wirtuozowskiej techniki pianistycznej, zabrzmiał imponująco. Można by zaryzykować stwierdzenie, że interpretacja niewiele odbiegała od prawykonania dzieła przez kompozytora podczas wielkiej gali otwarcia nowych organów Friedricha Ladegasta w katedrze w Merseburgu w 1855 r. Aby uzyskać jak najdoskonalsze, zbliżone do pierwowzoru brzmienie dzieła, Adam Klarecki wnikliwie studiował zarówno partyturę, jak i kontekst powstania dzieła.
Muzycznym dopełnieniem wieczoru stały się dzieła Jana Sebastiana Bacha (1685–1750). Usłyszeliśmy przejmujące „Pastorale F-dur” (BWV 590) oraz niezwykle popularną i cenioną przez słuchaczy „Toccatę i fugę d-moll” (BWV 565). W złożonym w swej strukturze wewnętrznej, zróżnicowanym pod względem stylu i charakteru „Pastorale”, dzięki jasnej, przejrzystej, a jednocześnie interesującej i stylowej rejestracji, Adam Klarecki z powodzeniem oddał ducha, jaki przyświecał zamysłowi lipskiego mistrza. „Toccata” ujawniła znakomitą technikę manualną i pedałową wykonawcy. W interpretacji „Fugi” wykorzystał pełnię dźwiękowego bogactwa dobrze znanego sobie instrumentu.