ALBA – (łac. alba vestis – biała szata). Długa do kostek szata liturgiczna z szerokimi rękawami, wykonana z białego płótna, tradycyjnie sporządzana z lnu, obecnie także z innych, białych tkanin szlachetnych.
Jej pierwowzorem jest starożytna tunika używana w okresie starochrześcijańskim i wczesnośredniowiecznym. Nakłada ją katechumen (dziecko lub dorosły) po chrzcie świętym jako znak nowego człowieka, którym staje się przez ten sakrament.
Alba jest symbolem czystości duszy będącej w stanie łaski uświęcającej, zdobytej przez krew Baranka (Ap 7,14).
W liturgii albę nakłada: kapłan, diakon, szafarz Najświętszego Sakramentu, ministrant. W ostatnim czasie jest to także strój dzieci w czasie uroczystości Pierwszej Komunii Świętej i w tzw. białym tygodniu. Jako element stroju kapłana alba ma zakrywać wszystko, co ludzkie, aby w osobie sprawującego liturgię można było dostrzec Chrystusa. Jest przewiązywana sznurem lub paskiem (cingulum), a czasami uzupełniana prostokątnym kawałkiem materiału przykrywającym ramiona i częściowo szyję (humerał).
Wersją skróconą alby jest komża używana przez ministrantów i kapłana w czasie sprawowania nabożeństw i innych posług duszpasterskich.