Chrześcijanin wierzy w zmartwychwstanie umarłych. Dla św. Pawła sens chrześcijańskiego przepowiadania zależy właśnie od tej nadziei. Bez niej wiara i przepowiadanie byłyby niczym, a życie chrześcijańskie – pozbawione sensu. W historii dogmatów wypowiedź ta była rozwijana w dwojakim aspekcie: w przekonaniu o zmartwychwstaniu zmarłych jest zawarte oczekiwanie Nowego Nieba i Nowej Ziemi, to znaczy pewność, że obydwie te rzeczy nie skończą się na śmietnisku, na którym zostaną pogrzebane krew i łzy tego czasu jako puste iluzje. Coraz bardziej podkreśla się w historii dogmatów i drugi aspekt, mianowicie, że chrześcijańska obietnica życia wiecznego obejmuje także indywidualne życie personalne. [...]
Trzeba jasno powiedzieć: chrześcijanin oczekuje Nieba, także w czasach dzisiejszych. W świecie, który zna prawo zachowania energii, nie dziwi go, że i ta tajemnicza energia, którą nazywamy duchem, duszą, nie ginie. Przez nią komunikuje się człowiek z Bogiem i całością stworzenia.
Józef kard. Ratzinger, w: „Służyć Prawdzie. Myśli na każdy dzień”, tłum. A. Warkotsch,
Poznań-Warszawa-Lublin 1983