9 sierpnia przypada 65. rocznica męczeńskiej śmierci Edyty Stein – s. Teresy Benedykty od Krzyża, karmelitanki pochodzenia żydowskiego, która w trudnych czasach pierwszej połowy XX wieku dzięki swej działalności naukowej i głębokiemu życiu wewnętrznemu zyskała miano „prekursorki odnowy Kościoła”.
Edyta Stein urodziła się 12 października 1881 roku we Wrocławiu, w dniu żydowskiego święta Pojednania, Jom Kippur, co dla rodziny było znakiem Bożego wybrania i łaski. Od dzieciństwa umiłowała naukę. Jako pięcioletnia dziewczynka poruszyła całą rodzinę, domagając się pozwolenia na rozpoczęcie nauki wraz ze starszą siostrą. W rodzinnym gronie podkreślano szczególnie jej dwie cechy charakteru: ambitność i mądrość. Sama natomiast po latach pisała „…od najwcześniejszych lat wiedziałam, że byłoby lepiej być dobrą niż mądrą”.
Szukanie Boga
W szkole osiągała zawsze bardzo dobre wyniki, dlatego nie dziwiło nikogo podjęcie przez Edytę w 1911 roku studiów uniwersyteckich we Wrocławiu, które kontynuowała następnie w Getyndze u znanego filozofa Edmunda Husserla. Po przeżytym w latach 1904-1912 kryzysie wiary swoich przodków rozpoczęła poszukiwanie Boga w filozofii. Od swego nauczyciela uczyła się najpierw uwalniać myślenie, by poznanie stało się „proste”, „posłuszne rzeczy” oraz „pokorne”. Pozwoliło jej to wsłuchiwać się w Schellera, który bezpośrednio ukazywał jej wiarę katolicką. Mówiła: „Pierwszy raz spotkałam się z nieznanym mi dotąd światem. Nie przywiodło mnie to jeszcze do wiary, lecz otwarło pewien zakres fenomenu, obok którego nie mogłam przejść jak ślepiec”. Jej poszukiwania filozoficzne oraz zgłębianie życia św. Teresy od Jezusa spotkały się z dotknięciem Bożej łaski i zaowocowały przyjęciem 1 stycznia 1922 roku sakramentów chrztu św. i bierzmowania.
Nauczycielka i wykładowca
Jej życie i praca streszczały się w słowach św. Pawła: „Czyniąc prawdę w miłości”. Było to widoczne w pracy dydaktycznej, w której kierowała się dewizą: „Jestem dla moich uczennic, a nie odwrotnie”. Osobiste przemyślenia i coraz głębsza więź z Bogiem owocowały wspaniałą relacją z ludźmi. Wielu stawiało sobie za wzór do naśladowania jej harmonię cech naturalnych, moralnych i umysłowych. Swoją postawą pragnęła rozwinąć osobowość innych. Jej odczyty spotykały się zawsze z wielkim oddźwiękiem i zaproszeniami na kolejne. Doskonale rozumiała, że działalność naukowa jest także służbą Bogu, dzięki której świat zostaje ubogacony. „Stopniowo doszłam do przekonania, że… im ktoś głębiej jest zatopiony w Bogu, tym bardziej musi w pewnym sensie wychodzić z siebie, a wchodzić w świat, aby mu nieść boskie życie”.
Zatopiona w Bogu
Pragnienie współdziałania ze zbawczym dziełem Chrystusa zaprowadziło ją do Karmelu. Wstąpiła do niego w Kolonii 14 października 1933 roku, przyjmując imię zakonne siostra Teresa Benedykta od Krzyża. Kroczenie drogą powołania napełniało ją radością i szczęściem. W dniu złożenia ślubów powiedziała: „Czuję się jak oblubienica Baranka”. Jej działalność filozoficzną przerwało aresztowanie przez hitlerowców. Ostatni rozdział „Wiedzy Krzyża” urywa się pod datą 2 sierpnia 1942 r., na wizji św. Jana od Krzyża odchodzącego w wieczną światłość. Całkowicie zjednoczyła się ze swoim Mistrzem siedem dni później w Oświęcimiu, gdzie została zagazowana. Jej pisma, jak np. „Twierdza Duchowa”, „Światło rozumu i światło wiary”, przyczyniły się do nowego spojrzenia i rozwoju mistyki, niepolegającej na wzlotach i zachwytach, ale na byciu przy Bogu i rozważaniu Jego tajemnic. Stała się prekursorką odnowy Kościoła. Jej myśli znalazły bowiem swoją antycypację w konstytucjach i dekretach Soboru Watykańskiego II .
1 maja 1987r. w Kolonii Edyta Stein została beatyfikowana, natomiast 11 października 1998 roku w Rzymie kanonizowana. Listem Motu proprio z 1 października 1999 r. Ojciec Święty Jan Paweł II ogłosił św. Teresę Benedyktę od Krzyża Współpatronką Europy.