My zawdzięczamy chrzest Polski księciu Mieszkowi I, natomiast Brytyjczycy św. Etelbertowi, królowi Kentu. Był on potomkiem legendarnego protoplasty germańskiego ludu Jutów - Hengista. W czasach starożytnych Jutowie zamieszkiwali ziemie rozciągające się pomiędzy Morzem Północnym i Bałtykiem, czyli Półwysep Jutlandzki; obecnie ziemie te należą do Danii oraz Niemiec. W V wieku pogańscy najeźdźcy - Jutowie wraz z Sasami i Anglami - podbili obszar dzisiejszych Wysp Brytyjskich i założyli królestwo Kent.
Etelbert przyszedł na świat ok. 552 r. i już jako ośmioletni chłopiec zasiadł na tronie. Choć rządy w jego imieniu sprawowali członkowie rady królewskiej. W 588 r. wyjechał do Paryża, gdzie poślubił chrześcijańską księżniczkę frankońską Bertę, córkę króla Chariberta z dynastii Merowingów. Krół wyjednał na zięciu gwarancję, że Berta będzie mogła swobodnie wyznawać swoją wiarę. Pobożność małżonki, a także żarliwość Augustyna z Canterbury i 40 benedyktynów, którzy na Wielkanoc 597 r. przybyli z błogosławieństwem papieża Grzegorza Wielkiego, zaowocowały przyjęciem chrztu przez Etelberta. Augustyn i jego misjonarze zostali hojnie uposażeni; otrzymali od króla dom oraz kościół św. Marcina, który pozostał po chrześcijanach z okresu panowania rzymskiego. Monarcha zainicjował zniesienie kultu bożków pogańskich i ufundował nowe świątynie w Canterbury, Rochester i Londynie. Zdołał również doprowadzić do chrztu władcę Anglów - Redwala, a także swego siostrzeńca, króla Sussexu - Seberta. Zmarł 24 lutego 616 roku.
Dzieło Etelberta rozwijała jego córka św. Etelburga, która razem z biskupem Yorku - Paulinem, chrystianizowała Northumbrię. Podczas reakcji pogańskiej zbiegła do Kentu, a po śmierci małżonka, króla Edwina, założyła klasztor w Liming. Chrystianizacja Anglii i Szkocji dobiegła końca u schyłku VII wieku.