Św. Franciszek Borgiasz - 30 września

Urodzony 28 października 1510 r. w Gandii (Walencja) był potomkiem Juana Borja i Juany Aragońskiej, córki władcy Aragonii, a także prawnukiem: po mieczu - niesławnego papieża Aleksandra VI, zaś po kądzieli - króla Ferdynanda Katolickiego. Po śmierci matki dorastał u boku babci i ciotki (klarysek), a potem wuja, arcybiskupa Saragossy. Został paziem Joanny Szalonej, matki Karola V, a od 1527 r. służył już na dworze cesarza.
Prawy charakter i pobożność, staranne wykształcenie i nienaganne maniery, a także zamiłowanie do sportu, muzyki oraz polowań zjednały mu otoczenie. Karol V obdarzył go przyjaźnią, mianował wicekrólem Katalonii, a w końcu uczynił wykonawcą swego testamentu. W 1528 r. poślubił Eleonorę de Castro, jedną z dwórek cesarzowej Izabelli, z którą miał ośmioro dzieci. U boku cesarza walczył w wojnie afrykańskiej i z Francuzami. Po śmierci ojca musiał powrócić do Gandii, a kiedy w 1546 r. zmarła Eleonora, wstąpił do jezuitów. Do chwili uporządkowania spraw Gandii oraz zapewnienia dzieciom przyszłości jego przynależność do zakonu pozostawała jednak sekretem. Dopiero w 1551 r. europejskie salony oniemiały na wieść o wstąpieniu do jezuitów tego uzdolnionego władcy. Kiedy więc przyjął święcenia kapłańskie i zaczął głosić kazania, gromadziły się tłumy ciekawskich. Karol V zabiegał dla niego o godność kardynalską, ale jej przyjęcie byłoby niezgodne z Konstytucjami jezuitów.
Franciszek ufundował w Gandii kolegium jezuickie, a w Rzymie założył Collegium Romanum, obecne "Greogorianum". Dzięki jego staraniom Paweł III zatwierdził "Ćwiczenia duchowne" Loyoli. Podejmował szczególnie trudne misje, m.in. na Półwyspie Pirenejskim. Jako generał zakonu w latach 1565-1572 wzmocnił jego podstawy, opracowując przepisy prawne i powołując kolejne nowicjaty. Zmarł w 1572 r., a kanonizowano go w 1671 roku.