Św. Szczepan - 26 grudnia

Święty Szczepan odbiera cześć jako "protomartyr". Ten zaszczytny tytuł oznacza, że był on pierwszym męczennikiem Kościoła i to - w odróżnieniu od świętych Młodzianków - męczennikiem świadomym.
Razem z Filipem, Prochorem, Nikamorem, Tymonem, Parmenasem i Mikołajem należał do grona pierwszych siedmiu diakonów. Zostali oni powołani do służby w Kościele przez Dwunastu, którzy nałożyli na nich ręce. Szczepan, nazywany w Dziejach Apostolskich mężem pełnym wiary i Ducha Świętego, czynił mocą Bożą cuda i wielkie znaki. Prozelici żydowscy, czyli poganie nawróceni na judaizm, wnieśli przeciw niemu oskarżenie, powołując fałszywych świadków. Broniąc się w Sanhedrynie przed starszyzną żydowską przypomniał, że powołaniem narodu wybranego było przygotowanie świata na przyjście Zbawiciela. Sprzeniewierzenie się tej misji doprowadziło do Jego śmierci.
Słowa tego charyzmatycznego mówcy wywołały wśród słuchaczy oburzenie. Wypędzono go za miasto, gdzie dokonano samosądu. Ginąc pod gradem kamieni, okazał się pojętnym uczniem Zbawiciela, ponieważ jak On, modlił się do ostatniego tchnienia za swych katów. Podczas okrutnej egzekucji młodzieniec o imieniu Szaweł pilnował szat, które oprawcy złożyli u jego stóp. Kto wie, jaki wpływ na psychikę przyszłego Apostoła Narodów wywarła obecność podczas męczeńskiej śmierci mężnego diakona? Pamiętamy, że wkrótce w całym Kościele jerozolimskim wybuchło wielkie prześladowanie i to właśnie on został jednym z największych prześladowców chrześcijan. Aż do owego niezwykłego przeżycia mistycznego pod Damaszkiem...
Kilka wieków później, w 415 r., Gamaliel - nauczyciel św. Pawła - wskazał św. Lucjanowi w Kefar-Camla pod Jerozolimą grób św. Szczepana. W tym miejscu Jan, biskup jerozolimski, wystawił - po zakończeniu prześladowań - bazylikę; drugą zaś wzniesiono tam, gdzie Szczepan został ukamienowany.