Św. Adeodat I - 8 listopada

Według epitafium ułożonego na jego cześć przez Honoriusza I, był to człowiek wielkiej mądrości i bystrości umysłu, a zarazem pełen prostoty i łagodności. Miał pokojowe usposobienie, a podczas zarazy osobiście niósł chorym pomoc. Znany jako Deusdedit, syn subdiakona Stefana, był z urodzenia Rzymianinem. Na tronie Piotrowym zasiadł po czterdziestu latach kapłaństwa, jako kandydat stronnictwa opozycyjnego wobec monarchistycznych dążeń poprzedników. Został sześćdziesiątym ósmym z kolei biskupem Rzymu, a jego pontyfikat trwał pomiędzy 19 października 615 r. a 8 listopada 618 roku.
W latach jego panowania Rzym nawiedziło poważne trzęsienie ziemi i szalała epidemia świerzbu. Na dodatek wojska bizantyńskie, zaniepokojone opóźniającą się wypłatą żołdu, wznieciły w Italii rebelię. Adeodat I, lojalny wobec cesarza Herakliusza, poparł egzarchę Eleuteriusza, który został następcą Jana, zabitego razem z grupą urzędników cesarskich w Rawennie. Kiedy Eleuteriusz, przed wyprawą przeciw buntownikom, przybył do Wiecznego Miasta, papież zgotował mu serdeczne powitanie.
Zaangażowany w poprawę dyscypliny kościelnej, a przy tym szczerze miłujący kapłanów, ograniczył przywileje benedyktynów rzymskich na rzecz kleru diecezjalnego, powierzając urzędy księżom, a nie mnichom. Osobiście wyświęcał nowych kapłanów, a także zaprowadził specjalne nabożeństwo wieczorne dla kleru, które miało być odpowiednikiem jutrzni. Zmarł w 618 roku, a spoczywa w rzymskiej Bazylice Świętego Piotra. Ale nie był jedynym papieżem noszącym to imię. 11 kwietnia 672 r. na Stolicy Apostolskiej zasiadł inny Rzymianin, mnich benedyktyński, który władał Kościołem jako Adeodat II.