Ewangelia z ostatniej niedzieli naszego adwentowego czuwania wypełniona jest radością dwóch matek, które wielbią Boga za cuda, które zdziałał w ich życiu. Oto Maryja zaraz po tym, gdy usłyszała od anioła, że będzie matką Bożego Syna, i na wieść o tym, że Elżbieta spodziewa się dziecka, bez zbędnej zwłoki wybiera się w podróż, by wesprzeć krewną. Ta na Jej widok wybucha spontanicznie radością, bezbłędnie rozpoznając w Dziewczynie z Nazaretu Matkę Mesjasza. „Błogosławiona jesteś między niewiastami i błogosławiony jest owoc Twojego łona” – woła z taką pewnością, jakby i do niej przyszedł anioł z dobrymi wieściami. Zapytajmy więc na początek, skąd u Elżbiety to niewzruszone przekonanie, że wita w swoich progach Matkę Pana? Jak rozpoznała w swojej młodszej krewnej Niewiastę pełną łaski, noszącą pod sercem Zbawiciela świata?
Znamy historię Elżbiety i Zachariasza, bogobojnych małżonków, którzy od wielu lat bezowocnie oczekiwali potomstwa. Możemy się tylko domyślać, ile łez wylała Elżbieta, z jakim rozgoryczeniem musiała się zmagać, ile rozczarowań przeżyła. Zadziwia fakt, że w tej sytuacji nie przestała ufać Najwyższemu i zaakceptowała Jego wolę. A gdy Pan postanowił, że będzie matką Jego proroka, nie zapytała: dlaczego tak długo zwlekałeś? Dlaczego tak długo musiałam czekać? Wierne czuwanie, gotowość na przyjęcie z rąk Bożych daru życia, ale także pokorne pogodzenie się z Jego wyrokami – to są doświadczenia, które w człowieku skutkują wyostrzoną wrażliwością. Mogą zatrzasnąć ludzkie serce i wyrwać z niego miłość, ale mogą też zaowocować jeszcze większą miłością, jeszcze większym oddaniem, jak to się stało w przypadku Elżbiety. Ona poznała zarówno smak jałowego oczekiwania, jak i słodycz wypełnionej obietnicy. Z pewnością więc potrafiła intuicyjnie rozpoznać życie tętniące pod sercem innej kobiety i łaskę, którą otulił ją Wszechmogący. Matka Jana Chrzciciela staje więc między nami jako kolejna patronka Adwentu – niewiasta cierpliwie oczekująca na przyjęcie życia, otwarta na cuda, potrafiąca wielbić Pana spontanicznie, wprost z serca, bez pretensji, z czystą radością.
Ale ta Ewangelia opisuje jeszcze jedną tajemnicę – jest to tajemnica spotkania. Pewnie właśnie dlatego tak bardzo kochamy Boże Narodzenie. Jest to przecież święto bliskości między ludźmi, między Bogiem a człowiekiem. Do takiej bliskości tęsknimy przez całe życie i szukamy jej nieustannie. Ci, którzy nie mogą lub nie potrafią jej doświadczyć, wypełniają pustkę swego serca zamiennikami, ale nic nie jest w stanie zastąpić prawdziwej więzi, serdeczności, porozumienia między człowiekiem a człowiekiem. Takiej bliskości możemy uczyć się od Bohaterek Łukaszowej Ewangelii. Maryja i Elżbieta cieszą się swoją obecnością, ich spotkanie wypełnia czysta, nieskrępowana radość. Ważne tu jest po pierwsze zaangażowanie, a po drugie – otwartość. Jeśli człowiek angażuje w spotkanie z drugim całe serce, jeśli jest otwarty na tajemnice, jakie ten drugi w sobie nosi – z takiej bliskości rodzi się dobro. Taka bliskość pozwala na odkrywanie w drugim działania Boga, zdumiewanie się Nim i chwalenie Go za cuda, których w ludzkim życiu dokonuje, zwykle po cichu, początkowo nawet niezauważalnie.
Tego też uczy nas Adwent, takiego spojrzenia na człowieka, by zobaczyć, jak Pan jest w nim obecny, jak go dotyka i prowadzi, jak przemienia serce. Maryja i Elżbieta pokazują, jak powinny wyglądać relacje między bliskimi Jezusa, Jego uczniami i przyjaciółmi. Pokazują, że nie warto bać się wrażliwości serca, wyostrzonej na działanie Ducha, bo dzięki niej dostrzegamy obecność Pana między nami, czasem bardzo dyskretnie sygnalizowaną. Takiej wspólnoty, potrafiącej cieszyć się Jego wielkimi dziełami, chce dla nas Bóg. Do takiej wspólnoty, wypełnionej radością i uwielbieniem, my wszyscy tęsknimy i takiego Kościoła pragniemy.