Nie powierza się majątku, zwłaszcza własnego domu, w ręce przypadkowych osób. Ktoś, kto oddaje klucze do domu obcym i wyjeżdża w daleką podróż, tracąc kontrolę nad tym, co dzieje się pod jego dachem, słusznie może być uważany za co najmniej nieroztropnego, a mówiąc wprost – naiwnego. Aby więc powierzyć drugiemu opiekę nad własnym domem, konieczna jest więź. I nie jest to zwyczajna więź, bo ona musi opierać się na zaufaniu z jednej strony i odpowiedzialności u drugiej. Musi to być relacja oparta na dobrej, wypróbowanej znajomości. A taka relacja jest wyjątkowo silna. Pieczę nad własnym domem zostawia się najbliższym: rodzinie, zaufanym przyjaciołom.
Obraz udającego się w podróż właściciela domu jest więc przywołaniem Boga, który ufa człowiekowi. Modlimy się często dziecięcym wezwaniem: „Jezu, ufam Tobie”. Jak często jednak zastanawiamy się nad tym, że Bóg tak mówi do człowieka? Ufam tobie! Wielka jest siła tego zaufania, bo nie zachwieją nim niezliczone przecież sytuacje, gdy rozczarowujemy, zawodzimy, po raz kolejny zaprzepaszczamy następną szansę. Mimo to Bóg wciąż ufa człowiekowi.
Z ufnością Bóg powierza nam w zarządzanie swój dom. Oddaje nam w gospodarowanie świat, który stworzył, ale także dom ukryty przed wzrokiem intruzów, dom naszej duszy, najgłębszych pragnień. Oddaje nam w zarząd Kościół, dom dla Jego dzieci. Dom, który jest przestrzenią spotkania z Jego miłością. Daje nam też czas na refleksję, w jaki sposób tymi domami zarządzamy, jakimi gospodarzami jesteśmy, czy wykorzystujemy Boże zaufanie jako szansę na rozkwit i harmonię, czy też łamiemy je i depczemy, nie zważając na to, że Właściciel kiedyś przyjdzie i upomni się o swój dom. W jakim stanie go oddamy? Czy będzie ruiną, czy przytulnym, zachwycającym, bezpiecznym miejscem spotkania?
Adwent jest takim czasem, w którym odnawiamy więź z Bogiem, który nam ufa. Czuwanie, do którego wzywa i mobilizuje Jezus, nie ma nic wspólnego z lękliwym wypatrywaniem Powracającego czy byciem w ciągłej gotowości na niespodziewane wydarzenia. Czuwanie człowieka, który kocha, wypełnione jest radością, niecierpliwym i wytrwałym oczekiwaniem na spotkanie z Umiłowanym. To czuwanie, które jest przygotowaniem serca na przyjęcie miłości. „Uważajcie, czuwajcie!” to wołanie o serce wrażliwe na nawet najbardziej subtelne oznaki przyjścia Oczekiwanego Boga. „Uważajcie, czuwajcie! – zachęca Jezus, by uchronić nas przed zgubną w skutkach drzemką obojętności i rozleniwienia i wyrwać nas z fałszywego poczucia, że jesteśmy właścicielami Jego domu.
Spotkanie z Ukochanym to spotkanie radości. A ona jest dostępna dla prawdziwie czystych serc, dla ludzi, którzy nie muszą się lękać, bo nie sprzeniewierzyli majątku Pana, nie zawiedli Jego miłości. Na taką czystą radość stać tylko takiego człowieka, który wie, że zrobił wszystko, by zadbać o powierzony sobie skarb z największą starannością, z miłością równą tej, jaką żywi do jego Właściciela. Stać nas dziś na taką radość? Nie wiemy, kiedy Pan przyjdzie. Czy jesteśmy gotowi spojrzeć dziś w Twarz Boga i powiedzieć: „Tak, zrobiliśmy wszystko, by Twój dom był wypełniony miłością, otwarty dla przybyszów, dający schronienie i bezpieczną przestrzeń dla zabłąkanych, kojący rany krzywdzonych”?
Takiego Adwentu życzę dziś naszemu Kościołowi. Niech to będzie Adwent refleksji nad Bożym zaufaniem i naszą odpowiedzialnością za dom oddany nam w zarząd. Niech to będzie czas wznoszenia z gruzów, czas odnowionej gorliwości i szacunku do powierzonych nam dóbr. Niech to będzie Adwent powrotu do czystej radości oczekiwania na miłość, wypatrywania jej na horyzoncie i nadziei, że kiedy Pan przyjdzie, nie zawiedzie się na naszej trosce o Jego dom, w którym każdy ma prawo zawsze czuć się u siebie – przyjęty, kochany i oczekiwany. Dom naszych sumień.
Dom naszych wspólnot i wspólnoty Kościoła. Dom świata stworzonego