Szybko jednak doszedł do wniosku, że sam nie jest w stanie tego pragnienia zrealizować. Tak powstało Zgromadzenie Misjonarzy Oblatów Maryi Niepokalanej podejmujące dzieło ewangelizacji rozpoczęte przez swojego założyciela.
Gorliwi o zbawienie dusz
Okoliczności, w jakich powstało zgromadzenie, należy usytuować w społeczno-politycznym i religijnym kontekście porewolucyjnej Francji. Rewolucja, której chętnie przypisuje się określenie „wielka”, była taką także dlatego, że pozostawiła za sobą ogromne spustoszenie. Dotknęło ono praktycznie wszystkich wymiarów ludzkiego życia, dokonując zniszczeń w sferze społeczno-politycznej, ekonomicznej, moralnej i religijnej. Okrutnie spustoszony został przede wszystkim Kościół, którego świątynie i klasztory znalazły się w ruinie, zakonnicy byli rozproszeni, a księża często uprowadzani czy wręcz mordowani. W tych warunkach wielu chrześcijan odstępowało od wiary, a ci, którzy jeszcze w niej trwali, znajdowali się w zupełnej ignorancji wszystkiego, co dotyczyło zbawienia, za czym postępowało ciągłe słabnięcie wiary oraz upadek moralny. Potrzeba ożywienia na nowo wiary gasnącej w sercach ludzkich była więc ogromna.
Skutków rewolucji doświadczył w sposób bardzo bolesny także sam św. Eugeniusz de Mazenod, późniejszy biskup Marsylii. Urodzony w szlacheckiej rodzinie w 1782 r. (zmarł w 1861 r., beatyfikowany został przez Pawła VI w 1975 r., a kanonizowany przez Jana Pawła II w 1995 r.), mając zaledwie dziewięć lat, musiał uciekać z rodzinnego Aix-en-Provence do pobliskiej Italii. Gdy po 11 latach wygnania i tułaczki powrócił do Francji, długo szukał dla siebie miejsca w nowej rzeczywistości. Po latach zagubienia, przeżyciu nawrócenia i doświadczeniu Bożego miłosierdzia, usłyszał głos powołania, na który odpowiedział, wstępując w 1808 r. do seminarium w Paryżu. Jako młody kapłan wrócił do rodzinnego Aix, gdzie objął swoją posługą przede wszystkim młodzież, chorych, więźniów i w ogóle biedotę. Okazało się, że właśnie głoszenie rekolekcji i misji świętych to jedyny środek, za pomocą którego można odpowiedzieć na najbardziej naglące potrzeby Kościoła tego czasu. Wnet też zauważył, że ogrom zadań przekraczał możliwości jednego człowieka i rozpoczął poszukiwanie współpracowników. Poprzeczkę postawił wysoko: potrzebował kapłanów nie byle jakich, ale gorliwych, kochających Kościół i gotowych poświęcić siebie dla zbawienia ludzi. Znalazł ich i uformował pierwszą grupę misjonarzy, którzy mieli głosić Ewangelię ubogim i najbardziej opuszczonym. Było to w Aix, w Prowansji, 25 stycznia 1816 r.
Od tego czasu jako wspólnota oblatów czujemy się powołani do głoszenia Ewangelii, mając w pamięci ostatnie słowa, jakie na łożu śmierci skierował do swoich współbraci św. Eugeniusz: „Zachowujcie między sobą miłość, miłość, miłość, a na zewnątrz gorliwość o zbawienie dusz”. Patronką naszego zgromadzenia jest Maryja Niepokalana, a idąc za naszym założycielem, zawsze uważamy Ją za naszą Matkę. Jej też powierzamy nasze życie i naszą działalność, starając się dostrzegać naglące potrzeby Kościoła i robić wszystko, aby im zaradzić. Stąd też Duch Święty pobudza nas do podejmowania ciągle nowych wyzwań. Jednym z nich było odkrycie potrzeb Kościoła misyjnego w 1841 r., kiedy to rozpoczęła się prawdziwa epopeja misyjna naszego zgromadzenia. Obecnie prawie 4 tys. oblatów pracuje na wszystkich kontynentach, w 69 krajach świata.
Polska prowincja oblatów
Do Polski oblaci przybyli na stałe w 1920 r. Jednak jeszcze w czasie zaborów kilku chłopców ze Śląska, Wielkopolski i Pomorza wstąpiło do nowicjatu prowadzonego przez oblatów niemieckich. Po otrzymaniu święceń skierowano ich do pracy wśród ludności polskiej w Niemczech i w Kanadzie. Niewątpliwie ówcześni emigranci należeli do ludzi najbardziej opuszczonych i ubogich. W tym samym czasie pojawili się w zgromadzeniu także pierwsi polscy bracia zakonni, którzy towarzyszyli kapłanom w trudzie misyjnej posługi. Gdy Polska odzyskała niepodległość, oczy polskich oblatów skierowały się ku ojczyźnie. W porozbiorowej rzeczywistości bardzo potrzebni byli misjonarze, bo i tu, podobnie jak w porewolucyjnej Francji, życie religijne było w opłakanym stanie. Już w 1919 r. polscy oblaci przeprowadzali rekolekcje na Śląsku. Rok później w wielkopolskim Krotoszynie powstał pierwszy dom zakonny i niższe seminarium duchowne. Dalej sprawy potoczyły się bardzo szybko. Pojawiły się kolejne domy: Markowice na Kujawach, Lubliniec na Śląsku, Krobia-Chumiętki, Obra i Poznań w Wielkopolsce. Z czasem powstały domy zakonne w Kodniu nad Bugiem, w Katowicach i na Świętym Krzyżu.
Polska prowincja, której centrum znajduje się w Poznaniu, należy aktualnie do największych i najbardziej żywotnych w całym zgromadzeniu. Jako oblaci chcemy być przede wszystkim misjonarzami. Stąd głoszenie misji świętych i rekolekcji parafialnych w kraju oraz misje zagraniczne to wciąż nasze priorytety. Mamy więc liczną grupę misjonarzy ludowych oraz całe zastępy misjonarzy zagranicznych. Polscy oblaci pracują we Francji, Beneluksie, Skandynawii, Ameryce Północnej i Południowej, Kamerunie i na Madagaskarze, a także na Ukrainie i Białorusi, w Rosji, Chinach, Turkmenistanie – okrutnie spustoszonych przez rewolucję komunistyczną. Ich praca misyjna cieszy się wielkim uznaniem Kościoła, o czym najlepiej świadczy fakt, że w minionych dwóch latach aż czterech polskich oblatów zostało wyświęconych na biskupów: Jacek Pyl i Radosław Zmitrowicz na Ukrainie, Wiesław Krótki w północnej Kanadzie i Jan Kot w Brazylii. Działalność misyjna prowincji wspierana jest przez takie dzieła jak Prokura Misyjna, która troszczy się o potrzeby misjonarzy zagranicznych oraz Przyjaciele Misji, do których należy kilkadziesiąt tysięcy katolików świeckich wspierających modlitwą i ofiarą tych, którzy z dala od ojczyzny głoszą Ewangelię. Ważnym czynnikiem animacji misyjnej i propagowania misyjnej działalności Kościoła jest wydawany w Poznaniu periodyk „Misyjne Drogi” oraz publikowany rokrocznie Kalendarz Misyjny. Natomiast misyjne wystawy i muzea znajdujące się przy naszych klasztorach w Obrze, Kodniu i na Świętym Krzyżu, poprzez konkret eksponatów, przybliżają zwiedzającym tereny, na których trudzą się polscy misjonarze oblaci.
Stosunkowo liczna grupa oblatów zaangażowana jest w duszpasterstwo parafialne. Spośród 20 domów, jakie aktualnie mamy w Polsce, aż 16 jest związanych z parafiami – w tym dwa na terenie archidiecezji poznańskiej: na poznańskim Górczynie i w Obrze koło Wolsztyna, gdzie równocześnie działa Wyższe Seminarium Duchowne, będące filią Wydziału Teologicznego UAM. W pracy parafialnej staramy się być otwarci na ubogich, zabiegamy o ukierunkowanie misyjne naszych parafian, a wierni naszemu założycielowi dbamy też o szerzenie kultu maryjnego. Z duszpasterstwem związane są również kapelanie szpitalne i więzienne, a także kapelanie sióstr zakonnych oraz zajęcia z różnymi grupami działającymi w parafiach lub na ich obrzeżach, m.in. wśród zaniedbanej religijnie młodzieży czy narkomanów.
Zgromadzenie Misjonarzy Oblatów Maryi Niepokalanej (OMI)
Zgromadzenie w sieci: www.oblaci.pl
Oblaci w Poznaniu
ul. Ostatnia 14
60–102 Poznań
Dom prowincjalny, e-mail: prowincjal@oblaci.pl, tel. 61 830 65 17
Sekretariat powołań: www.powolania.oblaci.pl, e-mail: powolania@oblaci.pl, tel. 601 788 422
Parafia pw. Chrystusa Króla: www.chrystuskrol.oblaci.pl, tel. 61 830 80 15
Oblaci w Obrze
ul. Szkolna 12
64–211 Obra
Wyższe Seminarium Duchowne: www.obra.oblaci.pl, e-mail: obra@oblaci.pl, tel. 68 384 20 47
Parafia pw. św. Jakuba Większego Apostoła: www.obraparafia.pl, tel. 68 384 12 97