Tak, w największym skrócie, można przedstawić Zgromadzenie Sióstr Oblatek Serca Jezusa powołane do istnienia w XIX w. przez bł. Ludwikę Teresę de Montaignac. Powstało ono we Francji, początkowo jako stowarzyszenie kobiet chrześcijańskich, by ożywiać w ludziach wiarę w Boga i Jego miłość. Dziś oblatki obecne są w kilkunastu krajach Europy, Afryki i Ameryki.
Ambitny plan apostolski
Francja w XIX w., po rewolucji francuskiej i u progu rewolucji przemysłowej, nie okazała się rajem na ziemi. Jej społeczeństwo zapomniało o miłości Boga, ponieważ nauka stała się dla niego bogiem. Dostrzegała to pani de Raffin, ciotka i matka chrzestna Ludwiki Teresy, która była kobietą o wybitnej mocy ducha. Po tym, jak złożyła ślub Sercu Jezusa, całym sercem zaangażowała się w służbę Kościoła, tworząc w 1844 r. plan apostolski ożywienia ducha wiary i działania w społeczeństwie. Zakładał on stworzenie sieci świeckich kobiet zjednoczonych poprzez nabożeństwo do Serca Jezusa, wrażliwych na ludzką biedę materialną i duchową, a przede wszystkim gotowych na podjęcie modlitwy i działania we własnych środowiskach. Ludwika Teresa, uczestnicząc początkowo w ambitnym projekcie swej ciotki, po jej śmierci w 1845 r., stała się jego spadkobierczynią. Z tego też powodu, za radą swojego kierownika duchowego, rezygnuje z wstąpienia do Karmelu i poświęca się całkowicie temu dziełu apostolskiemu. Za datę narodzenia się Instytutu przyjmowany jest dzień 8 września 1843 r., kiedy to Ludwika Teresa złożyła ślub Sercu Jezusa – całkowity dar z siebie, aby odpowiedzieć na miłość Boga i sprawiać, aby inni Go znali i kochali. Dostrzegając aktualne potrzeby, zakłada sierocińce, internaty, organizuje rekolekcje dla robotnic i ubogich, buduje w Montluçon, gdzie mieszka, kaplicę otwartą dla wszystkich.
Świece dla świata
Członkinie Instytutu, tak jak jego założycielka, pragną być w sercu świata, dyskretnie i pokornie włączone w życie ludzi, świadkami miłości Boga. Oblacja jest dla nich odpowiedzią miłości na uprzedzającą miłość Boga objawioną w Sercu Jezusa. Stanowi ona całkowite oddanie swojej osoby Bogu. Najlepszym symbolem oblacji dla Ludwiki Teresy była świeca, która pali się i zużywa, dając światło. Tak pisała ona do biskupa, prosząc o modlitwę za siebie i swoje towarzyszki: „Proszę o wymodlenie nam łaski, byśmy były żywymi lampami spalającymi się w Jego obecności”. Przyznaje też wprost, że „świeca paląca się w sanktuarium cicho, spokojnie i w skupieniu, mówi nam o tym, jakie powinno być nasze życie”. Najdoskonalszym prawem każdej oblatki jest natomiast rozdział 17. Ewangelii wg św. Jana.
Instytut powołany przez Ludwikę Teresę obejmuje – składające śluby czystości, ubóstwa i posłuszeństwa – oblatki zakonnice bezhabitowe żyjące we wspólnotach i oblatki świeckie (laikat konsekrowany), pozostające w swoich środowiskach życia. Ponadto należą do niego oblatki zjednoczone, żyjące w celibacie lub w małżeństwie oraz małżeństwa zjednoczonych, żyjące duchem oblacji bez zobowiązań płynących ze ślubów. Wszystkie osoby zjednoczone w Instytucie podejmują różnorodne w formach apostolstwo, wśród rozmaitych środowisk społecznych, charakteryzujące się pierwszeństwem dla najuboższych. Oblatki świeckie „ukryte” w świecie normalnie pracują jako sekretarki, opiekunki, nauczycielki, lekarki, laborantki, archiwistki, księgowe. Inne są już na emeryturze. Angażują się m.in. w obronę życia, troskę o bezdomnych czy niepełnosprawnych, animowanie grup AA, pracę hospicjum domowego, organizację szkoleń dla wolontariatu i rodzin osób terminalnie chorych, towarzyszą rodzinom osieroconym. Czasami nawet ich znajomi nie wiedzą, że są oblatkami świeckimi. Natomiast małżeństwa zjednoczone biorą m.in. czynny udział w parafialnym duszpasterstwie rodzin, włączają się pomoc dzieciom z rodzin patologicznych czy angażują się w parafialnych grupach modlitewnych.
Członkinie Instytutu, zjednoczone na co dzień w Sercu Jezusa, regularnie się też spotykają w mniejszych i większych wspólnotach wierząc, że są jak małe, rozproszone węgielki, które zebrane razem, potrafią rozgrzać i oświetlić świat.
Na naszych ziemiach
Polska była drugim, po Portugalii, krajem, który zaszczepił charyzmat oblatek na swoim terenie. 120 lat temu, w grudniu 1894 r. w Krakowie, staraniem ks. Leona Zbyszewskiego, zwolennika reformy życia społecznego w będącej pod zaborami Ojczyźnie, powstała pierwsza w Polsce placówka wychowawcza oblatek – seminarium nauczycielskie przygotowujące nauczycieli dla wiejskich szkół w Galicji. Dziś w Krakowie-Tyńcu znajduje się dom główny oblatek w Polsce. Obecnie znajdują tu lokum oraz pomoc materialną i duchową studentki. Dom jest też przystosowywany do przyjmowania grup rekolekcyjnych, a tamtejsza wspólnota współpracuje z duszpasterstwem parafialnym.
Działalność Instytutu na terenie Wielkopolski rozwijała się w okresie międzywojennym i częściowo powojennym. W Poznaniu oblatki zorganizowały kształcenie i formację zawodową, uwzględniającą także wartości narodowe i religijne, przyszłych ochroniarek (przedszkolanek) i pielęgniarek. Likwidacja przez władze komunistyczne ochronek i przedszkoli zmusiła oblatki do podjęcia pracy w parafiach lub w przedszkolach państwowych. Był to też okres znacznego spadku liczby powołań. W tym czasie siostry otworzyły w Poznaniu pracownię szat liturgicznych, będącą dziełem wspierania „ubogich kościołów”. Dziś modlitwą i pracą w strukturach Caritas oblatki wspomagają parafię pw. Chrystusa Odkupiciela na os. Warszawskim, na terenie której znajduje się dom. Jedna z sióstr wspomaga w sposób szczególny misje, wykonując ręcznie różne upominki, m.in. z okazji świąt Bożego Narodzenia i Wielkanocnych.
W Częstochowie oblatki zamieszkały tuż pod Jasną Górą, organizując spotkania i rekolekcje dla dziewcząt z terenu zaboru rosyjskiego. W okresie I wojny światowej opiekowały się sierotami wojennymi, a później powstały tu zawodowe szkoły krawiectwa i hafciarstwa oraz szkoła podstawowa. Po II wojnie światowej, wskutek ogólnej reorganizacji wychowania dzieci i młodzieży, siostry prowadziły dom dziecka dla dziewcząt ze środowisk moralnie zagrożonych. W następnych latach dzieci te zostały umieszczone w zakładzie dzieci specjalnej troski. Natomiast w latach 70. siostry wycofały się z pracy w zakładzie, podejmując organizowanie rekolekcji dla młodzieży i przyjmowanie pielgrzymów. Obecnie jedna z sióstr pracuje w Centrum Duchowości Ignacjańskiej, a inna jako przewodnik pielgrzymów w jasnogórskim sanktuarium.
W swoim domu Szczawnicy-Jaworkach, który przyjmuje na odpoczynek oblatki z całego Instytutu, rodziny, osoby świeckie i kapłanów, siostry są zaangażowane w duszpasterstwie parafialnym oraz apostolstwie domowym chorych. Niezależnie jednak od tego, co robią i gdzie żyją, oblatki pamiętają o wezwaniu matki założycielki: „Pokażcie radość z przynależenia do Boga!”.
Instytut Oblatek Serca Jezusa (OCJ)
Zgromadzenie w sieci: www.osj-instytut.org
Domy instytutu:
Kraków, ul. Zagórze 11, tel. 12 267 50 62
Poznań, ul. Toruńska 5, tel. 61 879 45 70
Częstochowa, ul. bp. Kubiny 12, tel. 34 324 89 98
Szczawnica-Jaworki, ul. Kościelna 13, tel. 18 262 21 81