Św. Jan Chryzostom (+ 407) o Kościele

(...) Zostań w Kościele, a Kościół cię nie zdradzi. A jeśli uciekasz z Kościoła, Kościół nie ponosi winy. Gdy bowiem będziesz wewnątrz, wilk nie wejdzie; jeśli zaś wyjdziesz, zwierz cię pochwyci, ale nie winna temu zagroda, tylko twoja małoduszność.

Nic nie dorównuje Kościołowi! Nie wspominaj mi o murach i broni! Mury bowiem z czasem upadają od dawności, a Kościół się nigdy nie starzeje. Mury burzą barbarzyńcy; Kościoła nawet demony nie pokonają. A że te słowa nie są przechwałką, świadectwo dają dzieje: Ilu ludzi walczyło z Kościołem, ilu z tych co walczyli, zginęło? A Kościół wzniósł się ponad niebiosa, Kościół ma taką wielkość, że zwalczany zwycięża, z zasadzek wychodzi cało, znieważony – bardziej jaśnieje, odbiera rany – a nie upada od nich, miotany bałwanami – nie tonie, porwany burzą -– nie rozbija się, mocuje się – ale nie ulega; walczy – ale nie bywa zwyciężony...

Nie trzymaj się z daleka od Kościoła, bo nie ma nic silniejszego od Kościoła. Kościół jest twoją nadzieją, Kościół twym zbawieniem, Kościół twą ucieczka. Jest on wyższy od nieba i szerszy od ziemi; nigdy się nie starzeje, zawsze kwitnie młodością. Dlatego Pismo Święte, wskazując jego trwałość i niewzruszoność, nazywa go skałą; wskazując niewinność, nazywa go dziewicą; dla wspaniałości nazywa go królową, dla pokrewieństwa z Bogiem – córką; dla obfitości potomstwa nazywa – dawniej bezpłodną – rodzicielką siedmiu. Tak rozliczne daje mu imiona, by pokazać jego szlachetność. Wszak i jego Pan ma wiele imion: nazywa się drogą, nazywa się życiem, nazywa się światłem, nazywa się ramieniem, nazywa się przebaczeniem, nazywa się fundamentem, nazywa się bramą, nazywa się bezgrzesznym, skarbem, Panem, Bogiem, Synem Jednorodzonym, postacią Boga, obrazem Boga... Czy jedno imię nie wystarcza dla przedstawienia całego? Bynajmniej, ale dlatego tysiączne są jego imiona, abyśmy o Bogu dowiedzieli się przynajmniej odrobinę.

Ojcowie żywi, t. 4, Kraków 1982