Poniedziałek, 15 maja
Dz 14,5-18; J 14,21-26
„Jeśli Mnie kto miłuje, będzie zachowywał moją naukę”
Nie wystarczy powiedzieć, że się kogoś kocha, trzeba to jeszcze pokazać. „Jeśli Mnie kto miłuje, będzie zachowywał moją naukę.”. Nie możemy mówić, że kochamy Boga, jeśli będziemy wybiórczo traktowali Jego przykazania. Dopiero całkowite przyjęcie słów Pana Jezusa i ich zachowywanie wprowadzi w nasze serce prawdziwy pokój i jedność z Nim.
Prośmy Chrystusa, aby udzielał każdemu z nas siły do odważnego przyjmowania nauki Ewangelii, zwłaszcza w tych momentach, kiedy nas to może wiele kosztować.
Wtorek, 16 maja
św. Andrzeja Boboli
Ap 12,10-12; J 17,20-26
„Aby świat poznał, żeś Ty Mnie posłał
i żeś Ty ich umiłował”
Wobec formalnych i nieformalnych podziałów, jakie mają miejsce w Kościele, modlitwa Chrystusa o jedność pozostaje jak najbardziej aktualna. Nie chodzi tylko o jedność pomiędzy różnymi wyznaniami. Jak łatwo jedno słowo, gest, może prowadzić do rozłamu w rodzinie, w pracy, pomiędzy przyjaciółmi.
Budowanie jedności musimy rozpocząć od nas samych, od naszych rodzin, środowisk, w których przebywamy, w których żyjemy, pracujemy, uczymy się czy odpoczywamy. A wszystko po to, byśmy dla innych mogli być prawdziwym znakiem obecności Boga.
Środa, 17 maja
Dz 15,1-6; J 15,1-8
„Kto trwa we Mnie, a Ja w nim, ten przynosi owoc obfity”
W dzisiejszym Słowie Bożym Chrystus zachęca nas, abyśmy potrafili w Nim trwać jak latorośle w winnym krzewie. Trwać w Chrystusie, to znajdować się w orbicie Jego łaski, zwłaszcza poprzez życie sakramentalne. Trwać w Nim, to zachowywać Jego słowo i realizować w swoim życiu wbrew wszystkiemu.
Po co to wszystko? Po to, by nasze uczynki mogły być nie tylko dobre, ale stawały się prawdziwym świadectwem wiary w Syna Bożego. „Kto trwa we Mnie, a Ja w nim, ten przynosi owoc obfity”.
Czwartek, 18 maja
Dz 15,7-21; J 15,9-11
„Aby radość moja w was była i aby radość wasza była pełna”
Nieraz inni ludzie, patrząc na chrześcijan, mogą odnieść wrażenie, że jest to bardzo męcząca wiara, w której brakuje miejsca na optymizm, radość, na poczucie humoru. Kto wówczas zdecyduje się na takie chrześcijaństwo?
Tymczasem Chrystus pragnie, abyśmy znajdowali radość w zachowywaniu Jego nauki. Radość, która wypływa z nadziei wiecznego przebywania ze Zbawicielem.
Prośmy Pana, aby uczył nas odnajdywać prawdziwą radość z tego, że jesteśmy Jego uczniami. Prośmy o Jego radość. Prośmy o radość pełną!
Piątek, 19 maja
Dz 15,22-31; J 15,12-17
„Wy jesteście przyjaciółmi moimi, jeżeli czynicie to, co wam przykazuję”
Bóg nie chciał mieć w człowieku sługi, ale przyjaciela. Tę prawdę podkreśla Chrystus słowami „Wy jesteście przyjaciółmi moimi”. To wielki zaszczyt, ogromne wyróżnienie dla każdego z nas. Ale to również zadanie.
Nazywając nas swoimi przyjaciółmi, Chrystus daje nam wyraz swojego zaufania. Jestem Jego przyjacielem, jeśli potrafię zachowywać Jego słowo, jeśli potrafię z Nim współpracować w dziele zbawienia świata, jeśli czynię to, co On mi przykazuje.
Panie, spraw, abym nigdy nie zawiódł nadziei, jaką Ty we mnie pokładasz.
Sobota, 20 maja
Dz 16,1-10; J 15,18-21
„Jeżeli was świat nienawidzi, wiedzcie, że Mnie pierwej znienawidził”
Dla wielu ludzi słowa Jezusa nie zawsze były wygodne. Jak mówi powiedzenie: „Prawda w oczy kole”. Dlatego Żydzi znienawidzili Jezusa i skazali Go na śmierć.
I dzisiaj prawdziwy chrześcijanin staje się dla świata znakiem sprzeciwu – zwłaszcza wtedy, gdy dotyczy to zasad moralnych. W takich momentach okazuje się, ile jest warta nasza wiara. W takich momentach przekonujemy się, jak bardzo wierzymy Jezusowi.
Prośmy Chrystusa, abyśmy w naszym codziennym życiu potrafili być Jego świadkami.
Rozważania na dzień powszedni są przygotowywane wspólnie z miesięcznikiem homiletycznym „Biblioteka Kaznodziejska”, rok założenia 1906