Te dwa plemiona już nie zamieszkują serca Suwalszczyzny. Jednak piękno tej ziemi pozostało. Blisko piętnaście lat temu uznano okolice jeziora Wigry za godne objęcia najwyższą formą ochrony przyrody w Polsce.
Wigierski Park Narodowy znajduje się na terenie województwa podlaskiego, w północno-wschodniej części Pojezierza Mazurskiego. Zahacza także o północne skraje Puszczy Augustowskiej. Rozciąga się na obszarze piętnastu tysięcy hektarów. Nawet obszary zagospodarowane rolniczo, które park obejmuje swoimi granicami, objęte są ochroną krajobrazową.
Jeziora i czarna wstęga rzeki
Krajobraz parku został ukształtowany w okresie ostatniego zlodowacenia, około 12 tysięcy lat temu. W rynnach i zagłębieniach powstały liczne jeziora. Najpłytsze z nich zarosły już roślinnością torfowiskową, w innych obserwować można, jak owa roślinność sukcesywnie zamienia kolejne jeziorka w tereny bagienne. Północna część parku to okolica silnie pofałdowana. Południowa część parku ma charakter bardziej płaski i stanowi początek Puszczy Augustowskiej - największego zwartego kompleksu leśnego w Polsce. Miłośnicy jezior będą tu w swoim żywiole. Na terenie parku znajdują się bowiem aż 42 jeziora o przeróżnym kształcie, powierzchni i głębokości. Największe z nich to oczywiście Wigry (aż 2187 hektarów powierzchni i maksymalna głębokość 73 m). Zajmuje ono centralną część parku. Główną rzeką parku jest Czarna Hańcza, przepływająca przez jezioro Wigry, która stanowi znany i ceniony w kraju szlak kajakowy.
Najlepszy hydroinżynier
Na terenie parku występuje blisko 1000 gatunków roślin, z czego około sześćdziesiąt podlega ochronie ścisłej. W drzewostanie parku nie doszukamy się ani jednego buka, prawie tak samo rzadko występuje grab, za to świerk obecny jest niemal we wszystkich rodzajach zbiorowisk leśnych. Dużą część parku zajmują także ogromne torfowiska, które są często unikatami w skali kraju. Ogromne bogactwo parku to ponad 1700 gatunków zwierząt. Najbardziej charakterystyczny jest bóbr, który licznie zasiedla brzegi rzek i jezior. Przy odrobinie szczęścia można podejrzeć tego ssaka w czasie pracy nad spiętrzaniem poziomu wody w rzekach. Trzeba wiedzieć, że bóbr osiedla się tylko w miejscach naprawdę czystych, co jest bardzo dobrą wizytówką parku. Inne zwierzęta to np. wilk, bielik czy myszołów. Na wodach parku, oprócz łabędzia niemego, można zobaczyć łyski, kaczki i perkozy. Zaś pod powierzchnią wody występują 32 gatunki ryb: sieja, sielawa, leszcz, lin, okoń i szczupak, a także troć i sum. W faunie parku występuje aż 128 gatunków, które umieszczone zostały w "Czerwonej Księdze Zwierząt" lub na "Czerwonych Listach Gatunków Zagrożonych w Polsce".
Człowiek na tym terenie pojawił się już w okresie paleolitu. Świadectwem tego jest ponad 180 stanowisk archeologicznych. Do najciekawszych zabytków historyczno-kulturowych należy, położony na półwyspie, zespół klasztorny - pozostałość po Zakonie Kamedułów Wigierskich, który działał tutaj w latach 1667-1800, kiedy to zakonników wysiedlono. Obecnie mieści się tam Dom Pracy Twórczej Ministerstwa Kultury i Sztuki. Godnymi szczególnej uwagi są, oprócz jeziora Wigry, także Jezioro Okrągłe i Jezioro Długie Wigierskie, będące ostoją bobrów. Przez teren parku wije się wstęga Czarnej Hańczy, która w wielu miejscach w pełni zasługuje na swoją nazwę, łącząc ciemny odcień swych wód z niespotykaną czystością. W Krzywem znajduje się muzeum parkowe, a także ośrodek sportów wodnych. Dla turystów wyznaczono na terenie parku około 200 kilometrów szlaków turystycznych. Dla żeglarzy, kajakarzy i wędkarzy udostępnione są największe jeziora parku: Leszczewek, Mulaczysko, Pierty i Wigry. Warto także wybrać się do licznych ciekawych miejscowości, takich jak np. Sejny, położonych w bezpośrednim sąsiedztwie parku.