Gdy otrzymał zaproszenie na to spotkanie, poczuł się naprawdę dowartościowany. Czekało na nie tylu jego kolegów i znajomych, a dostał je właśnie on. Czyli został wreszcie dostrzeżony. Udział w tym spotkaniu dla wybranych to szansa, jakiej inni nie otrzymali. Nareszcie. Już nie musi się starać. Wszedł do grona wyróżnionych. Nie jest byle kim. Wypełniało go poczucie spełnienia. W przeddzień spotkania mocno popił. Obudził się późno, w fatalnej kondycji. Gdy pomyślał, że miałby teraz wsiąść w pociąg i przez wiele godzin telepać się przez pół kraju, zrobiło mu się niedobrze. Wysłał SMS-a, że coś mu wyskoczyło i nie da rady się pojawić. Był przekonany, że skoro już go wybrali, to na pewno zaproszą go na następne spotkanie, więc nie ma problemu. Nie pojechał. Dwa miesiące później zaproszenie dostał ktoś inny.
Lekceważenie to jeden z kluczy do zrozumienia przypowieści o zaproszonych na ucztę. Ta alegoryczna opowieść przedstawia historię lekceważenia, które dotknęło samego Boga. W tym, który nie przyszedł na ucztę jest pycha, brak szacunku, przekonanie, że to, co się otrzymuje, nie jest darem, lecz czymś, co się po prostu należy. Można się nawet dopatrzyć pogardy. Okazuje się, że Boże zaproszenie może bardzo przeszkadzać w prowadzeniu życia według własnego pomysłu. Ten, kto nie chce z niego skorzystać, sam się wyklucza. Traci życiową szansę.
Rozszerzenie zaproszenia na wszystkich nie oznacza zmiany zasad udziału w radości królestwa niebieskiego. Każdy zaproszony powinien mieć białą szatę, tzn. znak przynależności do Boga, bycia obmytym we krwi Baranka. Świadome życie w grzechu jest natomiast wyrazem lekceważenia, odrzucenia tego zaproszenia. Znakiem pomylenia Bożego miłosierdzia z pobłażaniem dla grzechu. Nadużyciem zaufania, jakie Bóg okazuje człowiekowi, zapraszając go do swego królestwa.