Nie spieszyłbym się z radykalnymi osądami przed lepszym poznaniem wielu nieznanych nam faktów. Przykładem może być też gospodarka. Co należało zrobić po 1989 r., aby zapewnić rozwój ekonomiczny kraju, nie jest rzeczą oczywistą. Narzucanie jednej interpretacji i nazwanie jej katolicką jest nie do przyjęcia. Podobnie rzecz ma się z kulturą. Uznając wszystkie braki promocji chrześcijańskich wartości, nie spieszyłbym się z potocznym ocenianiem trendów i wartości współczesnych dzieł sztuki. Niektóre rzeczywiście dziełami sztuki nie są, a jedynie tanią prowokacją. Jest jednak wiele innych, które zbyt szybko podlegają ocenie jako nieładne albo gorszące, z pominięciem opinii tych, którzy na sztuce rzeczywiście się znają.
Są jednak sprawy bezdyskusyjne. Dotyczy to między innymi wskazań ONZ, który domaga się ułatwienia dostępu w Polsce do aborcji i uznania praw „rodziców homoseksualnych”. Świadczą one o tym, że instytucje międzynarodowe coraz częściej przekraczają swoje uprawnienia i świadomie wypierają z życia publicznego wartości chrześcijańskie. W tej sytuacji nie można oczekiwać od polskich władz ideologicznego podporządkowania.
Nie jest łatwo oddzielić sprawy bezdyskusyjne od tych, w których możemy się różnić. Jedność jest potrzebna w sprawach zasadniczych, a jej brak rozbija Kościół i wprowadza obyczajowy liberalizm. Jednak nie można oczekiwać od katolików całkowitej jednomyślności w sprawach, w których Kościół tego nie wymaga. Przykład. Chociaż ocena aborcji jest bezdyskusyjna, to jednak mogą istnieć odmienne propozycje jej pełnego wyeliminowana. Zadaję sobie pytanie, czy Bogusław Kiernicki (s. 12) nie odbiera prawa do takiej dyskusji posłom, którzy nie poparli projektu Stop Aborcji z powodu zapisu o karalności. Moim zdaniem mają prawo być przeciwko karalności kobiet, a jednocześnie w obronie życia szukać lepszych rozwiązań.