Tajemnica Trójcy Przenajświętszej jest najbardziej własną, osobistą i wewnętrzną tajemnicą Boga. Dlatego jest dla nas całkowicie niedostępna.
Szukamy jednak znaku, który w świetle Bożego Słowa pomoże nam odkryć żywą obecność Boga w Trójcy Jedynego – w naszym życiu. Jest nim znak krzyża, przez który wyznajemy naszą wiarę w Ojca i Syna, i Ducha Świętego. Znak, który czynimy w codziennym życiu – od najwcześniejszego dzieciństwa aż po kres życia. Znak i słowa mówiące nam o interwencjach Bożych w każde ludzkie życie. Tłumaczące udział człowieka w życiu Boga, w Jego wiekuistym Domu.
„W Imię Ojca …”, który jest Bogiem, „a na niebie wysoko i na ziemi nisko nie ma innego” – zrodziła się idea człowieka uczynionego na obraz i podobieństwo Boże. Tam w Domu Ojca znajduje się święta ziemia rodzinna człowieka. Tam znajduje się prawzór, według którego został ukształtowany. Stamtąd człowiek przyniósł bogactwo obrazu i podobieństwo Ojca – Stwórcy.
„… i Syna”, który jest Bogiem z Boga, Światłem ze Światłości, Bogiem prawdziwym z Boga prawdziwego. Jest równocześnie Człowiekiem, który wszedł do Domu rodziny ludzkiej i zamieszkał wśród nas. Jest jedno z Ojcem i jest też jedno z nami. Wszedł na naszą drogę życia, a przez swoją mękę i śmierć wykupił nas od winy i klęski wiecznej. Wydanym Ciałem i przelaną Krwią swoją otworzył nam źródło Miłosierdzia Bożego. Zapewnił nas, że miłością miłosierną ogarnia wszystkich i jest z nami „po wszystkie dni aż do skończenia świata” On, Odkupiciel człowieka.
„… i Ducha Świętego…”, który został nam dany po to, aby być Pocieszycielem w niebezpieczeństwie zniewolenia i pogrążenia w bojaźni. Utwierdza nas w przekonaniu, że w Domu Boga tu na ziemi jesteśmy dziećmi Bożymi, wołającymi do Ojca: Abba! Duch Święty otwiera drzwi do innego Domu – doskonałego i wiecznego. Otwiera nam oczy wiary na rzeczywistość: „Jeżeli jesteśmy dziećmi Bożymi… to i dziedzicami Boga a współdziedzicami Chrystusa”. Otwarte są drzwi Domu, w którym jest nasza Ojczyzna wieczna. Tam zrodziła się myśl o człowieku stworzonym na podobieństwo Boże. Stamtąd serce ludzkie wyszło na pełną niepokoju pielgrzymkę i pozostanie niespokojne dotąd, dopóki z domu swojego narodzenia, do tego rodzinnego domu ostatecznie nie powróci.
Byłoby rzeczą zbawienną, abyśmy, żegnając się znakiem krzyża i wypowiadając słowa: „W Imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego”, uwierzyli w naszą wędrówkę życia w tajemnicy Trójcy Przenajświętszej – aż po ostateczne… „Amen” w niebie.