Jałmużna – wsparcie, zapomoga, datek. Jakkolwiek by tego nie nazwać, nie chodzi tylko o uwolnienie kieszeni z kilku niepotrzebnych, drobnych monet. Dzieląc się tym, czego wcale nie mamy w nadmiarze, zdobywamy się na akt miłości wobec bliźniego.
„Kiedy więc dajesz jałmużnę, nie trąb przed sobą, jak obłudnicy czynią w synagogach i na ulicach, aby ich ludzie chwalili. (…) niech nie wie lewa twoja ręka, co czyni prawa, aby twoja jałmużna pozostała w ukryciu” – czytamy w Ewangelii św. Mateusza. Jałmużna nie jest działaniem na pokaz – by innych, a przy okazji i siebie, przekonać, że wciąż jesteśmy dobrymi ludźmi. Nie tędy droga…
Jeśli nie krzyż, to co?
Ks. prałat Wojciech Przybyła nazywa Wielki Post „sprawdzianem z miłosierdzia”. – Sprawdzianem z tego, czy potrafimy wsłuchać się w głos, który wewnętrznie nakłania nas do tego, byśmy praktykowali na co dzień umiejętność dzielenia się. Nie tylko tym, co zbywa, ale nade wszystko tym, co przeznaczyliśmy dla siebie. Warto modlić się o ten szczególny dar ofiarności.
Zwykło się mawiać, że dobro powraca do nas w dwójnasób, a ci, którzy dają coś drugiemu człowiekowi, też na tym korzystają, chociaż nie w znaczeniu materialnym. Lubimy dziś wszystko przeliczać i wyliczać, sprowadzając życie do kategorii słupków wypełnionych ciągiem cyfr. Lubimy być „nad kreską”. Naszego miłosierdzia nie można jednak przełożyć na system dziesiątek i jedności. To coś, co wyrasta ponad naszą materialną biedę. – Miłosierdzie i miłość muszą zawsze wypływać ze źródła, a jest nim sam Chrystus. Wielki Post to szczególny czas spojrzenia na Jezusa Miłosiernego. Po pierwsze – ze względu na to, co uczynił dla nas w dziełach zbawczych. Po drugie – jak traktował człowieka i co dla człowieka uczynił. Wszystko dlatego, by budować swoją tożsamość i swoje chrześcijaństwo na tajemnicy krzyża. Ona jest przecież szczególną dominantą wielkopostnego czasu. Bez tego fundamentu nasze działania stają się często pustką i blichtrem – podkreśla ks. Przybyła.
Liczy się ofiara
Dla dyrektora bydgoskiej Caritas jałmużna to dar serca – „podzielenie się moim własnym majątkiem, rzeczą, konkretnym finansowym zyskiem”. – Część uważa, że wystarczy zrezygnować z czegoś „ponad to”, co mamy. Jeszcze inni ofiarują jałmużnę, która jest dla nich drogą ucieczki od odpowiedzialności i zapomnienia – takim datkiem „na odczepne”. Są i tacy, którzy tłumaczą, że im samym jest trudno, że mają mało. A przecież warto sobie uświadomić, że o wartości jałmużny wcale nie stanowi jej wielkość finansowa. To nie banknot decyduje o tym, czy jest ona „miła Panu”, a więc szczera i prawdziwa. Dla kogoś 100 zł może być bagatelną sumą, a dla innego – kwotą, za którą musi się utrzymać przez tydzień – tłumaczy ks. Przybyła.
Jałmużna to także dylemat – komu dawać, a komu nie? Czy ubogi sprzed kościoła, który wyciąga do nas rękę, jest naprawdę głodny, czy może zbiera na butelkę taniego wina lub narkotyki? Decyzja musi być rozważna – nigdy bowiem nie powinniśmy, nawet usprawiedliwiani odruchem serca, przyczyniać się do większego upadku i degradacji drugiej osoby. Wyjściem może być datek przekazany konkretnej organizacji zajmującej się pomocą. – Caritas, przez Parafialne Oddziały Caritas czy Szkolne Koła Caritas, daje możliwość składania ofiar do skarbonek wielkopostnych. Jałmużną może być również ofiara na zakup paschalików na stół wielkanocny czy chlebków miłości, które są symbolem sytości i dobrobytu. W konkretnym przełożeniu to prawie tysiąc osób dożywianych dziennie na terenie Bydgoszczy oraz ponad 20 tys. korzystających z żywności unijnej – podsumowuje ks. Wojciech Przybyła.