Dlaczego w Kościele obchodzimy tyle świąt czczących Matkę Bożą? Przecież obchodząc Święto NMP Królowej Polski czy też NMP Nieustającej Pomocy wciąż mamy na myśli tę samą osobę. W tym wszystkim można się pogubić, to stwarza chaos dla „zwykłego” katolika.
Bartek
Na rodzinnych spotkaniach oglądamy czasem stare fotografie. Obserwujemy, jak zmieniają się nasi bliscy, czasem zauważamy, że zmienia się otoczenie, dochodzą nowi znajomi, inni się nie pojawiają. My sami także jesteśmy wciąż z sobą tożsami, a jednak nie tacy sami.
Podobnie rzecz się ma z wzywaniem Maryi pod różnymi imionami. Wciąż ta sama osoba w różnych okolicznościach czasu i miejsca postrzegana jest i nazywana nieco inaczej. Choć Jezus miał jedną Matkę, ubogą Maryję z Nazaretu, to jednak uczniowie Jezusa spotykają Ją w różnych miejscach i życiowych sytuacjach. Naśladując Jezusa, pragniemy kochać Maryję jak On. Osoba kochana wzbudza w kochającym emocje. Wówczas wydaje się, że można stale coś nowego i w świeży sposób mówić o tym, kogo kochamy. Także popularne powiedzenie mówi: „De Maria numquam saris” – „O Maryi nigdy dość”.
Obchodząc różne święta maryjne, wzywając Jej pomocy pod różnymi tytułami, zwracamy się stale do tej samej osoby, odkrywając wciąż na nowo Jej osobę. Liturgia i tradycja Kościoła przyzywa wstawiennictwa Maryi pod różnymi tytułami. Także prywatna pobożność maryjna wielu chrześcijan ma swoje własne wyrazy. Każdy, kto wchodzi w relację z Matką Jezusa, wykształca zarazem w sobie osobiste do Niej odniesienie. Wówczas rodzi się także specyficzny, własny, niejako autorski sposób zwracania się do Niej i mówienia o Niej. W prywatnej pobożności wystarczy chyba, jeśli zwracać się będziemy do Maryi jako do Matki, o której śpiewamy, że „wszystko rozumie, sercem ogarnia każdego z nas”.