„Duch Prawdy doprowadzi was do całej prawdy”.
Greckie słowo aletheia – prawda – zawierało w sobie ideę jawności i oczywistości. Rzeczy prawdziwe to rzeczy nieukryte (lethe = to, co ukryte, niepamięć; mitologia grecka nazywała tak jedną z rzek Hadesu, której wody powodowały całkowitą utratę pamięci). Poszukiwanie prawdy było więc równoznaczne z odkrywaniem tego co realne, tego co naprawdę istnieje.
Tymczasem semickie rozumienie prawdy – emet – wiązało się raczej z pojęciem oparcia i wierności. Rzeczy prawdziwe to te, którym można zaufać. Samo słowo emet pochodzi zresztą od rdzenia hebrajskiego aman, które wyraża solidność, moc i trwałość; dobrze znany nam jest przysłówek „amen”, potwierdzający, że uznajemy za prawdę to, co przed chwilą zostało powiedziane (dlatego słowo „amen” możemy przetłumaczyć jako „zaprawdę”).
W Nowym Testamencie splatają się ze sobą te dwa rozumienia prawdy. Janowe doprowadzanie człowieka do „pełnej prawdy” jest jednak bliższe myśli semickiej. Ewangelista ukazuje tajemnicę objawienia się Boga w Chrystusie: Jezus we Wcieleniu przekazał nam prawdę, czyli słowo Ojca, któremu można zaufać, na którym można się w pełni oprzeć. „Ja się na to narodziłem i na to przyszedłem na świat, aby dać świadectwo prawdzie” – mówi przed Piłatem, prowokując pełne niezrozumienia pytanie: „Cóż to jest prawda?” (J 18, 37-38).
Jezus zapowiedział apostołom przyjście Ducha Prawdy, który doprowadzi ich do „całej prawdy”. Nie będzie to jednak jakieś nowe objawienie. Misja Ducha Prawdy polega na udzieleniu skutecznej pomocy w zrozumieniu wszystkiego, co Jezus już powiedział. Dzięki Duchowi Świętemu dociera i do nas prawdziwe znaczenie słów Jezusa. Jego działanie sprawia, że prawda objawienia pozwala nam czuć się bezpiecznie, „pewnie”, tworzy pełną ufności relację pomiędzy Bogiem w trzech Osobach a człowiekiem.