KANON, MODLITWA EUCHARYSTYCZNA – inaczej anafora (z gr. podwyższenie) to wszystkie gesty i modlitwy zawarte między: „Pan z wami…” „W górę serca” (prefacja) a „Przez Chrystusa z Chrystusem…”(doksologia). W tym czasie składa się Bogu dziękczynienie za całe dzieło zbawienia, a złożone dary stają się Ciałem i Krwią Chrystusa. Dawniej w liturgii dopuszczano spontaniczną modlitwę kapłana, dopiero w XIII wieku stworzono Mszał, który w obecnie stosowanej wersji zawiera 10 Modlitw Eucharystycznych (w tym 3 do Mszy Świętej z udziałem dzieci). Kanon jest najbardziej uroczystą i najbardziej rozbudowaną z modlitw eucharystycznych. Zasadniczo jest oparty na łacińskiej wersji kanonu, jednak nie jest dosłownym jego tłumaczeniem. Inaczej niż w innych modlitwach eucharystycznych, rozpoczyna się modlitwą za Kościół, potem za żyjących. Następnie odmawia się wspomnienie tajemnicy dnia i świętych. Potem następuje modlitwa o przyjęcie darów. Kolejnym elementem kanonu jest epikleza i modlitwa konsekracji chleba i wina, po czym następuje anamneza ze wspomnieniem patriarchów Starego Testamentu. Po tej części kanonu następuje modlitwa za zmarłych oraz o wstawiennictwo męczenników. Kanon rzymski, podobnie jak inne modlitwy eucharystyczne, kończy doksologia wielka. Odmawianie pierwszej modlitwy eucharystycznej zaleca się w największe święta: Triduum Paschalne, Narodzenie Pańskie, Objawienie Pańskie, Zesłanie Ducha Świętego oraz w święta apostołów.