Moi ministranci czekali na księdza przed zakrystią. Była piękna pogoda. Z daleka usłyszałem pozdrowienie: Króluj nam Chryste! Wśród dziesięciu chłopców jeden wydawał mi się nieznany. Gdy stanąłem przed nimi, ten z pozoru nieznany to właśnie bardzo znany ministrant, tyle że pofarbował sobie włosy na bardzo jasny kolor, prawie biały. Wyraziłem lekkie zdziwienie, po czym zapytałem: Arku co się stało? Jutro jedziemy do Holandii na turniej piłkarski i chcemy się czymś odróżniać, odrzekł chłopiec. Wszyscy tak sobie pofarbowaliśmy włosy, dodał. Nie komentując tej wypowiedzi, zacząłem przygotowania do odprawienia Mszy św.
*
Jest coś w naturze człowieka, że z jednej strony pragniemy odróżniać się od innych, a z drugiej nie. Na pewno tą pierwszą stroną jest ubiór, samochód, wystrój mieszkania, a tą drugą na przykład poglądy polityczne, wiara, moralność, stosunek do ludzi.
Spotykając się z różnymi ludźmi niekiedy zauważam zmieniony wygląd i słyszę, że to nowy image. Bardzo łatwo zmienić jednak kolor włosów, fryzurę, założyć nowy garnitur czy bluzkę. Trudniej zmienić serce, bo w sercu pozostajemy naprawdę sobą, jesteśmy sami ze sobą, nie musimy przed sobą nikogo udawać ani grać. I tak naprawdę jesteśmy szczęśliwi tylko wówczas, gdy w sercach jest szczęście.
Święty Paweł zachęca: "Nie gońcie za wielkością, lecz niech was pociąga to, co pokorne" (Rz 12,16). By nas pociągało to, co pokorne, musimy pamiętać, że cały świat mody, różnych trendów, tzw. kultowych rzeczy, przedmiotów, przebojów mija, zostaje nagie serce. Zachęcam zatem do refleksji: czy potrafimy zawsze być sobą? Czy nasze poglądy są stałe?
Nie wiem, kto pierwszy to powiedział czy napisał, ale bardzo mi się to podoba: Żeby być sobą, trzeba być kimś.