Pochwała i uwielbienie to najbardziej szczytna modlitwa, odpowiadająca woli Boga. Jest to zarazem modlitwa najbardziej pożywna. Przez żadną inną modlitwę tak się nie sycimy, jak przez modlitwę pochwalną. „Nasyciłeś mnie chwałą Twoją”. Gdy rozważamy chwałę Boga, czujemy się nakarmieni. Moglibyśmy obmodlić wszystkie sprawy i detale, potrzeby naszych bliskich i znajomych, a to jeszcze nie dałoby nam takiej radości, jak bezinteresowne uwielbienie Istoty Bożej. Dlatego najważniejszą modlitwą jest modlitwa uwielbienia: Sanctificetur Nomen Tuum. Taka jest wola Chrystusa i Kościoła, który jest przedłużeniem Jego życia.
Znamienna rzecz, że uwielbienie Boga jest również wolą ludzkości. Wola Kościoła odpowiada naturalnemu dążeniu ludzi do zajmowania się Bogiem. Nawet ci, którzy Go znieważają, ulegają tej potrzebie.
Szczególnie uderza nas to w prasie ateistycznej, która na swój sposób ciągle nam Boga przypomina, twierdząc, że Go nie ma. Jest to, oczywista rzecz, błędne koło. Mówić stale: Boga nie ma, to znaczy przypominać coś pozytywnego – Boga, i postawę negatywną – „nie ma!”. Ostatecznie dobrze wiemy, że w psychice ludzkiej zawsze nad negatywem bierze górę pozytyw. Bardzo często żmudna praca, zmierzająca do tego, aby kogoś przekonać, że Boga nie ma, w rzeczywistości ciągle Go tylko przypomina. Bóg staje się nieustannym zagadnieniem i problemem ludzkości, który ostatecznie znajduje rozwiązanie w wielkim porywie miłości lub nienawiści. Ale nawet wtedy, gdy jest to nienawiść, stanowi ona, wbrew ludziom nienawidzącym, aprobatę jakiegoś pozytywnego faktu. Bo nie można nienawidzić tego, czego nie ma, i nie można zajmować się tym, co nie istnieje. Nie ma potrzeby ciągle przekonywać ludzi o nieistnieniu kogoś, kogo w rzeczywistości nie ma. Bezbożnictwo i niewiara to jak gdyby duchowa „czkawka”, która napełnia ludzkie istnienia, w jakiś sposób nieustannie zajęte Bogiem.
Książkę można kupić tutaj