Chrystus zmartwychwstał! Alleluja!
Śmierć zwarła się z życiem i w boju, o dziwy,
choć poległ Wódz życia, króluje dziś żywy!
Tymi słowami uroczystej „Sekwencji Wielkanocnej” chrześcijanie na całym świecie wyrażają wiarę w zmartwychwstanie Jezusa Chrystusa – naszego Pana i Zbawiciela. Co to znaczy zmartwychwstać? Czy współczesny świat, zachwycony sobą i naukowymi osiągnięciami, potrafi jeszcze uwierzyć w tajemnicę Zmartwychwstania? Czy może traktuje to wydarzenia jako niedorzeczność? „Zmartwychwstanie Jezusa – nauczał Benedykt XVI w swojej książce Jezus z Nazaretu – było przejściem do całkowicie nowego rodzaju życia, które nie podlega już prawu śmierci i stawania się (…) życia, które zainicjowało nowy wymiar człowieczeństwa. Dlatego Zmartwychwstanie Jezusa nie jest pojedynczym wydarzeniem, nad którym moglibyśmy przejść do porządku dziennego i które należałoby wyłącznie do przeszłości”.
Pan Bóg działa w świecie bez rozgłosu, dlatego Chrystus po swoim zmartwychwstaniu ukazał się nie całemu światu, lecz małej grupie swoich uczniów, których świadectwu trzeba nam zaufać i uwierzyć. Bóg nie narzuca się nam siłą, lecz puka do naszych serc, czekając na odpowiedź. W naszej człowieczej egzystencji Bóg stopniowo i subtelnie ukazuje „swoją historię”, w którą możemy się włączyć lub nie. Stwórca szanuje naszą wolność i pozwala nam wybierać, nawet jeśli ten wybór oznacza odrzucenie Jego miłości i zbawienia. Człowiek dokonuje zatem wyboru pomiędzy dobrem i złem, błogosławieństwem i przekleństwem, tym co Boże i tym co ze „świata”. Bł. Jan Paweł II mówił otwarcie, że w naszym świecie trwa zmaganie między cywilizacją życia a cywilizacją śmierci.Współczesna cywilizacja nosi znamiona jednego i drugiego. Te dwa sposoby patrzenia na człowieka i na społeczeństwo ścierają się ze sobą i w jakiś sposób ze sobą konkurują. „Cywilizacja śmierci” wyrażająca się w negatywnym stosunku do życia prowadzi nieuchronnie do powolnej samozagłady świata. Ratunkiem przed tą katastrofą jest „cywilizacja życia i miłości”. Kto jest zdolny do przeciwstawienia się „cywilizacji śmierci” i do promowania „cywilizacji życia”? Na pewno ten, kto uwierzył w naszego Zbawiciela Jezusa Chrystusa, który śmierć zwyciężył, a na życie rzucił światło przez Ewangelię!
Chrystus, nasza Pascha, pielgrzymując z nami po drogach naszego ziemskiego bytowania, nie przestaje być naszym Bratem w każdym miejscu i w każdym czasie. Wspiera nas w codziennym „powstawaniu z martwych” z tego wszystkiego, co jest naszą słabością i grzechem. Niech zatem radosne Święta Zmartwychwstania Pańskiego, przeżywane w tym szczególnym „Roku Wiary”, będą dla nas czasem duchowego wzrostu i budowania „cywilizacji miłości”. Niech umocnią w nas nadzieję i pozwolą doświadczyć ludzkiego dobra i życzliwości; niech wzmocnią naszą wiarę w to, że Miłość nigdy nie umiera, że Chrystus Zmartwychwstały otworzył nam drogę przejścia do całkowicie nowego życia w wieczności.
† abp Józef Kowalczyk
Metropolita Gnieźnieński
Prymas Polski