Czy odmawiając Różaniec, zawsze powinno się rozważać tajemnice? Szczerze przyznam, że rzadko to robię, bo ja nie widzę różnicy czy modlę się poprawniej teologicznie, czy nie. Ja po prostu chcę wejść w dialog z Bogiem...
Zuzanna
Pragnienie Boga zostało zapisane w człowieku przez samego Stwórcę. Szczególnym sposobem, w jaki usiłujemy zaspokoić to nigdy niezaspokajalne pragnienie, jest modlitwa. Bóg, który zbawia człowieka, pozwala nam teraz budować relację ze sobą. Relacja ta trwa na wieki. Modlitwa nie jest jedynie mówieniem do Boga. Ona polega raczej na słuchaniu i odpowiadaniu, na dialogu właśnie, jak to trafnie zauważasz.
Modlitwa różańcowa jest modlitwą medytacyjną. Oznacza to, że wypowiadając słowa modlitw (Ojcze nasz, Zdrowaś Maryjo i Chwała Ojcu), jednocześnie podejmujemy rozważanie najważniejszych dla naszej wiary momentów życia Pana Jezusa i Matki Bożej. W ten sposób Różaniec łączy modlitwę ustną z modlitwą serca. Połączenie to nie jest łatwe, o czym wie każdy modlący się na różańcu.
Każda modlitwa wymaga zaangażowania siebie: umysłu, serca, woli, uczuć. Modlimy się całym sobą. Przynależąc do wspólnoty Kościoła, modlimy się też zawsze w jedności (choćby wewnętrznej) z naszymi siostrami i braćmi w wierze. Z tego powodu nie jest jednak obojętne, czy nasza modlitwa jest teologicznie poprawna, czy też nie. Modlitwa wynika z wiary, którą wyznajemy i nie może być z nią sprzeczna. Jeśli chodzi o rozważanie tajemnic podczas odmawiania Różańca, to skupienie się na samej modlitwie ustnej, bez rozważania, nie jest niepoprawne teologicznie, ale odbiera różańcowi jeden z jego istotnych elementów. Różaniec przestaje być przez to ewangeliczną medytacją.
Nieco żartobliwie zakończę cytatem z piosenki Arki Noego: „Boże, Ty rozumiesz. Małe modli się najlepiej, Duże modli się jak umie”.