Post i umartwienie pełnią w życiu człowieka bardzo ważną funkcję – służą opanowaniu własnego ciała. Mogą też być formą pokuty i zadośćuczynienia. Zachętą do podjęcia wysiłku ascezy w naszym życiu ma być pragnienie narodzenia się na nowo do życia z Bogiem.
Zadanie nie jest to łatwe, gdyż każdy człowiek ma swe namiętności. Niektóre są jasne, drugie ukryte. Powoli, ale stale z niezmąconą wytrwałością trzeba je usuwać. Namiętność nieposkromiona, nieujarzmiona prowadzi do tragicznych konsekwencji. Dziś wielu ludzi często uważa, że post i wyrzeczenie nie są już modne w początkach XXI wieku. W ich życiu post zatraca swój zbawienny wymiar. Tacy ludzie nie rezygnują z dotychczasowego stylu życia. Niedawno w pewnej dyskusji usłyszałem wielce wymowną wypowiedź na ten temat. Młody człowiek rozpoczął od stwierdzenia, że post jest: trudny, a świat mówi – żyj łatwo, najłatwiej jak się da; niemodny – bo świat ustalił modę na użycie i konsumpcję; nieefektywny – gdyż świat pewnie myli go z dietą; post kojarzy się z Kościołem – a świat kojarzy Kościół z ciemnogrodem i zakazami; post nie nakręca koniunktury – a koniunktura musi być stale i przez wszystko nakręcana. I to jest jedno z ważniejszych przykazań współczesnych czasów. Wypowiedź zakończyły dramatyczne pytania, nad którymi warto się zastanowić: – Słuchajcie, jakie z tego wnioski? Co próbuje nam wcisnąć świat w miejsce postu?
Jako chrześcijanie, będąc żywym Kościołem, okres Wielkiego Postu powinniśmy przeżyć w wyciszeniu, prosząc o pokój. Powinniśmy iść Drogą Krzyżową za Chrystusem, dając tym samym świadectwo. Warto zrezygnować z naszych przyzwyczajeń i upodobań. Czy dostrzegamy, że w wielu programach telewizyjnych, w części prasy, w niektórych książkach z dziedziny science-fiction i na wielu stronach internetowych próbuje się wyeliminować Boga: Jego działanie, moc Miłości? Zmęczeni, utrudzeni, niespokojni, bezbronni, słabi, przytłoczeni różnymi ciężarami, jakie niesie życie, spróbujmy zaprosić do siebie Chrystusa! Nie bójmy się ofiarować Mu więcej czasu. Zechciejmy częściej szczerze się modlić, uczestniczyć w Eucharystii i nabożeństwach, kontemplować i adorować Najświętszy Sakrament. To wszystko ofiarowujmy Bogu w odpowiedzi na Jego Miłość. Otwórzmy się na łaskę przemiany (a może wielkiego nawrócenia?) poprzez pracę nad sobą. Niech nasz duch dozna wzmocnienia.
Zapyta ktoś: Przecież wielu, którzy się nawrócili i uwierzyli Bogu, nic mu nie ofiarowało, niekiedy nie byli nawet chrześcijanami? To prawda, jednak Jezus dał im łaskę nawrócenia i przemienił ich życie. Wiedział bowiem, co mogą Mu ofiarować, znał ich serca i wytrwałość. Podobnie my, często mamy możliwość przeżycia drogi nawrócenia: czy to podczas rekolekcji w drodze, czy to podczas dni skupienia. Musimy tylko być wytrwali w dążeniu do celu i otwarci na działanie Boga. Jezus uczynił biblijnego Szawła nowym człowiekiem. Może to uczynić z nami; pragnie jednak, abyśmy Go lepiej poznali, a tym samym bardziej pokochali. Spróbujmy podjąć się ofiary i budujmy cywilizację miłości, stawiając kłam twierdzeniom, że Wielki Post, ofiary i wyrzeczenia są anachronizmem, że nie ma z nich nijakiego pożytku.
Pozwólmy Bogu działać w nas z jeszcze większą mocą. Niech okres Wielkiego Postu służy poznaniu Jezusa Chrystusa i otworzeniu się na Jego nieskończoną miłość. Tylko wewnętrznie przemienieni, mając otwarte serca pełne wiary, nadziei i miłości, będziemy mogli autentycznie radować się Niedzielą Zmartwychwstania Pańskiego.