Piero Pasquini
„Życie po rozwodzie. Rodziny podzielone i odbudowane”
Wydawnictwo WAM 2006
Jeden z francuskich biskupów tak pisał w liście do rozwiedzionych, żyjących w nowych związkach: „Największym ryzykiem jest to, że będziecie żyli jakby odłączeni, odrzuceni, niezrozumiani i że oddalicie się od Kościoła. Nie zostawajcie sami!”. Jest to wezwanie do pasterzy Kościoła, ale także do tych, którzy żyją w związkach niesakramentalnych. Chrześcijanin nie może być sam. Autor rozważa fragmenty „Dyrektorium o duszpasterstwie rodzin” dotyczące rodzin w separacji lub po rozwodzie, zastanawiając się, jak w tych właśnie przypadkach ma wyglądać duszpasterstwo. Zwraca cenną uwagę na to, że wobec sporej liczby rozbitych rodzin można dojść do wniosku, iż duszpasterze ponieśli klęskę wtedy, gdy rodzina była w trudnej sytuacji, w kryzysie. Dlatego jedna z części książki dotyczy profilaktyki wspierania par małżeńskich w najtrudniejszych życiowych momentach. Rozwód zawsze jest najgorszym wyjściem. Teoretyczne rady ubogacone są świadectwami oraz propozycjami modlitw.