Ogólne warunki konieczne do uzyskiwania odpustów
Uzyskanie odpustu jest możliwe, gdy osoba mająca zamiar go zdobyć spełnia określone warunki.
Warto w tym miejscu odwołać się do postanowień zawartych w obowiązującym Kodeksie prawa kanonicznego, gdzie zapisano m.in.: "Każdy wierny może zyskiwać odpusty czy to cząstkowe, czy zupełne albo dla siebie, albo ofiarowywać za zmarłych na sposób wstawiennictwa" (kan. 994 KPK). Podkreślono tutaj, że każdy wierny zasadniczo jest dysponowany do tego, by zyskać odpust, a ponadto zwrócono uwagę, że dany odpust można ofiarować na dwa sposoby, albo dla siebie samego, albo na sposób wstawiennictwa za osobę zmarłą.
To ogólne stwierdzenie, że każdy wierny może uzyskać odpust, zostaje doprecyzowane przez dalsze rozporządzenie stwierdzające, że tylko ten spośród nich jest zdolny do uzyskania odpustu, który został ochrzczony, nie jest ekskomunikowany i znajduje się w stanie łaski, przynajmniej pod koniec wypełniania przepisanych czynności.
Prócz tych warunków, które świadczą o zdatności człowieka do uzyskania odpustu, należy wymienić również te, niezbędne by podmiot zdolny do uzyskania odpustu rzeczywiście go otrzymał, a mianowicie: powinien przynajmniej mieć intencję zyskania odpustu oraz wypełnić w określonym czasie i we właściwy sposób nakazane czynności, zgodnie z brzmieniem udzielenia.
To tylko podstawowe, ogólne warunki stawiane przed osobą mającą zamiar zdobywać odpusty. Kościół doprecyzowuje je, mówiąc szczegółowo o odpustach częściowych i zupełnych.