W rozumieniu osoby jako podmiotu działania moralnego wciąż przewija się temat relacji wolności i prawdy. Wyrazem wolności staje się rozpoznanie prawdy, ale realizacją wolności staje się ostatecznie jej zaakceptowanie (podporządkowanie - nie wolno mi działać tak, żebym się sprzeniewierzył rozpoznanej prawdzie). Akceptacja prawdy nie jest przy tym tak naprawdę ograniczeniem kreatywności. Przeciwnie - kreatywność osoby dokonuje się w rytmie "otrzymywania samego siebie przez pośrednictwo drugiego, istnienie z czystego daru, posłuszeństwo prawdzie, którą jest obecność drugiego" (R. Buttiglione).
Prawo istnienia osobowego jako prawo wolności oznacza zatem budowanie samoświadomości w oparciu o afirmację daru drugiego. Wtedy jestem naprawdę, żyję naprawdę, gdy składam siebie w darze drugiemu i przyjmuję jego dar. Prawda istnienia to wolność w oparciu o afirmację (miłość) drugiego człowieka. Dar drugiego w tym kontekście to wyzwolenie kreatywności mojego człowieczeństwa. Można zatem powiedzieć, że "człowiek jest twórczy, o ile obejmuje troską drugiego człowieka, byt w ogóle, a także siebie samego. Objąć troską, oznacza wyjść poza to, co faktyczne, jednocześnie przyjmując i respektując rzeczywistość" (R. Buttiglione). Jest to antropologia w tym sensie "negatywna", że nie ujmuje w jednoznaczne pojęcie dobra bądź prawdy człowieka, gdyż prawda człowieka jest indywidualna i formuje się w niekończącym się dialogu z ludźmi, światem natury i Opatrznością.